Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Ζω!



Ζω, μετά από σένα ζω...
η ζωή δε γυρίζει πίσω...
δε τελειώνει ο ουρανός
δε μπορώ και να κάνω αλλιώς...

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Ποιος το περίμενε;



Ποιος το περίμενε;...
...Κι όμως... έπεσε ένα βράδυ... στου θανάτου την "ΠΟΔΙΑ!"

Μάρτυρες ζωής κι ελπίδας τα κλειδιά;

Το "Καφενείο" μου... έχει μια συνέχεια από εδώ:

Χθες Σάββατο, 8 μέρες μετά την Φυγή του Νίκου... παραλάβαμε τα κλειδιά...

Ανοίξαμε, δεν ήταν εκεί...
Το κεράκι έκαιγε ακόμα απ' την Τετάρτη... στην γωνιά...
Θα καίει για μέρες και πριν σβήσει θα το ανανεώσω.
Φτάνει όμως αυτό;

Κλειδιά...
Κάποιος κλείδωσε για τελευταία φορά.
Κάποιοι δικοί του άνοιξαν...
Κάποιοι φίλοι μπήκαν...
Κάποιοι φίλοι τα παρέλαβαν...

Όλα έγιναν... με τα ίδια κλειδιά!

Άραγε αυτά τα κλειδιά κρατούν τα μυστικά της ζωής μας;

Μια "Καλημέρα" μην την ξεχνάς...



Τώρα που έμαθα να ζώ χωρίς εσένα...τώρα που οι μνήμες μου γυρνούν απο τα ξένα...απ΄τη ζωή μου όταν περνάς μια καλημέρα μην τη ξεχνάς..
Τόσα ανελέητα η μέρα μας τα παίρνει..η νύχτα στο όνειρο απρόσμενα τα φέρνει..όπου και άν εισαι όταν ξυπνάς...μια καλημέρα μην τη ξεχνάς..
Λένε πώς χάθηκες δε σε συνάντησε κανείς ως σήμερα..σαν να'σουν πρόσωπο που επινόησα μάτια μου ανήμερα..
Λένε πώς χάθηκες μα ήσουνα εγώ ως άλλο τίποτα...μα ήσουνα εγώ και εγώ φοβόμουνα μάτια μου ανύποπτα...

Λένε πως χάθηκες, δεν σε συνάντησε... κανείς 9 μέρες, τώρα...

Όπου κι αν είσαι όταν "ξυπνάς", μια "Καλημέρα", μην την ξεχνάς...

Στις δύσκολες στιγμές, κοιτάζω αν με "βλέπεις"...

Αυτά που μένουν...











Απ' την εποχή που με φώναζαν "Καίτη" για να μην μπερδευόμαστε με την συμμαθήτρια Κατερίνα Σ.
Νουνός ο δάσκαλος στο Δημοτικό.
Κατάλαβε από μόνος του πως δεν είχα πρόβλημα με το όνομα... από τότε!

Να κλάψω, να γελάσω ή να σωπάσω...



Το μεγάλο μας τσίρκο...
Και να σκεφτώ αν πρέπει να κλάψω, να γελάσω ή να σωπάσω...

και πως να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή;

προσμένουν κάτι να φανεί...

Η λευτεριά μου βγαίνει στο σφυρί...

Το λάδι και το ξύδι...

Μόνο εμένα, μην λυπηθείς!...



Το λιονταρόπουλο - τα λιονταρόπουλα

Καφενείο της ζωής



Όχι, δεν κλαίνε!...
Γλεντάνε κι ανοίγουνε νέο μπλογκ και αφού "έτυχε" και Καφενείο της "Ζωής"!

Δεν κλαιν' οι δυνατές καρδιές...

Πώς να σωπάσω;



Πώς να σωπάσω;

Πώς να ριζώσω;



Πως να τραγουδήσω, πως να σας μιλήσω που ο Νίκος αύριο γιορτάζει τα 9μερα;

Περάστε κόσμε...



Περάστε κόσμε...

Από κει ο πικρός καφές...

Το καφενείο...

[1969]
Το χρονικό
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
'Αλλες ερμηνείες: Μελίνα Μερκούρη / Λάκης Λαζόπουλος
Gli "Annali" di K.H.Myris
versi di K.H. Myris
Musica di Yannis Markopoulos
Prima interpretazione di Maria Dimitriadi
Altri interpreti: Melina Merkouri / Lakis Lazopoulos


hroniko


Ο Κ.Χ. Μύρης  με τη Νένα Βενετσάνου. K.H.Myris assieme a Nena Venetsanou.
Ο Κ.Χ. Μύρης με τη Νένα Βενετσάνου. K.H.Myris assieme a Nena Venetsanou.
Το Χρονικό Κ.Χ.Μύρη και Γιάννη Μαρκόπουλου
Gli "Annali" di K.H.Myris e Yannis Markopoulos


”Το κίνημα ξεκίνησε με το Χρονικό.”

Η σύλληψη του Χρονικού έγινε τον Μάρτιο του 1967 για να παρουσιαστεί στον «Μουσικό Αύγουστο» στον Λυκαβηττό. Τον Απρίλιο του 1967 πρόβαρε η Μαρία Φαραντούρη. Ο αρχικός πυρήνας ήταν οκτώ τραγούδια. Μετά το πραξικόπημα, τα πάντα ανατράπηκαν. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος έφυγε για το Λονδίνο. Σε πρόχειρη μαγνητοφώνηση για πιάνο και φωνή (του συνθέτη) το "Χρονικό" έγινε πρώτα γνωστό στην Ευρώπη των εμιγκρέδων.
Το είχαν ακούσει η Ασπασία Παπαθανασίου, ο Τάκης Λαμπρίας, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Βασίλης Βασιλικός κ.α. Το 1970, συμπληρώθηκε με τέσσερα τραγούδια: το Π.Χ (το τραγούδι του Προμηθέα, όπου τρεις σταυρώνουν τον Τιτάνα και ο τίτλος έπαιζε ανάμεσα στο «Προ Χριστού» και στο «Παραδείγματος Χάριν»), Το λιονταρόπουλο (νανούρισμα αφιερωμένο στην κόρη μου που γεννήθηκε εκείνη τη χρονιά), Στο καφενείον "Η Ελλάς" και το τελικό τραγούδι, ("Πως να τραγουδήσω, πώς να σας μιλήσω") και βέβαια με την συνταρακτική φωνή του Νίκου Ξυλούρη. Επειδή δεν γνωρίζαμε τη μοίρα του έργου, στη λογοκρισία τα έστειλα με το ψευδώνυμο Κ.Χ.Μύρης, που το κράτησα έκτοτε ως γουρλίδικο.
Η λογοκρισία «έκοψε» δύο τραγούδια, που τώρα ο Γ.Μαρκόπουλος τα συμπεριέλαβε με τη φωνή του στην επανέκδοση τσε CD. Ο «Μύθος» του έργου οφείλεται στις ζωντανές εκτελέσεις στη «Λήδρα» όπου κάθε βράδυ συνέρρεαν πλήθη φοιτητών, συνειδητών πολιτών και αρκετών επωνύμων (Κ. Δοξιάδης, Γ. Σαββίδης, Χρ. Λαμπράκης, Σ.Φυντανίδης, Γ.Ρωμαίος, Τ.Λαμπρόπουλος, Αλ.Πατσιφάς κ.α.)
Ο Ρ. Μπήτον στην εισαγωγή του στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, αφιερώνει μια σελίδα στο «κίνημα» που ξεκίνησε με το Χρονικό.


Ο Γιάννης  Μαρκόπουλος. Yannis Markopoulos.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Yannis Markopoulos.

”Il movimento ebbe inizio con gli 'Annali'”


Il progetto per gli “Annali” nacque nel marzo 1967, per essere poi presentati all' “Agosto Musicale” al Licabetto. Nell'aprile del 1967 stava provando Maria Farandouri. Il nucleo originario consisteva in otto canzoni. Dopo il colpo di stato, tutto quanto andò a gambe all'aria. Yannis Markopoulos scappò a Londra; in una registrazione improvvisata su magnetofono per piano e voce (quella dell'autore), gli “Annali” furono conosciuti prima tra i rifugiati politici greci in Europa.
Li avevano ascoltati Aspasia Papathanasiou, Takis Lambrias, Marios Ploritis, Vasilis Vasilikos e altri; nel 1970 furono completati con quattro altre canzoni: Π.Χ. (la canzone di Prometeo, dove in tre crocifiggono il Titano -il titolo è un gioco di sigle tra Προ Χριστού “a.C., avanti Cristo” e παραδείγματος χάριν “p.es., per esempio”), Το λιονταρόπουλο (una ninna-nanna dedicata a mia figlia, che era nata in quegli anni), Στο καφενείον “Η Ελλάς” e la canzone finale (”Πώς να τραγουδήσω, πώς να μιλήσω”), con la voce senz'altro sconvolgente di Nikos Xylouris. Poiché non potevamo sapere che sorte avrebbe avuto l'opera, la mandai alla censura con lo pseudonimo di “K.H.Myris”, che da allora mi è rimasto come nome d'arte.
La censura tagliò due canzoni, che ora sono state reinserite da Yannis Markopoulos, e da lui cantate, nella riedizione del CD. Il “mito” dell'opera è dovuto alle rappresentazioni dal vivo alla “Lidra” [il locale ateniese di Xylouris, ndt.], dove ogni sera accorrevano frotte di studenti, di cittadini consapevoli e anche parecchie personalità (K. Doxiadis, G. Savvidis, Chr. Lambrakis, S. Fyndanidis, G. Romeos, T. Lambropoulos, A. Patsifàs e altri).
R. Beaton, nell'introduzione alla sua “Letteratura Greca Moderna”, dedica una pagina al “movimento” che ebbe inizio con gli “Annali”.



  • Το Χρονικό - Πρώτο μέρος
  • Ο γίγαντας [π. Χ.]
  • Στους χρόνους της καταστροφής [1922]
  • Στη Νέα Σμύρνη μια γριά [1925]
  • Αρχάγγελος
  • Πόσα χρόνια δίσεκτα [1940]
  • 'Ηταν ο τόπος μου [1944]
  • Σαν τέλειωσε ο πόλεμος [1945]
  • Ο γερο-δάσκαλος [1946]
  • Στο καφενείον Η ΕΛΛΑΣ ή Περάστε κόσμε [1950]
  • Το λιονταρόπουλο
  • Πώς να τραγουδήσω [Τελευταίο μέρος]
  • Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ" ο σαλτιπάγκος
    πουλά τα νούμερα φτηνά
    δραχμή τα ακροβατικά
    οι αλυσίδες δωρεάν
    το πήδημα θανάτου δυο δραχμές
    χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε.

    Ασώματος η κεφαλή περάστε κόσμε
    τη βρήκανε στην Αφρική
    καπνίζει, πίνει και πονά
    τρελαίνεται για μουσική
    χορεύει με τα μάτια δυο δραχμές
    ποιος θα τη δει; Περάστε κόσμε.

    Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ" οι θεατρίνοι
    μ' ασετυλίνη και κεριά
    την Γκόλφω παίζουν στα παιδιά
    με φουστανέλες δανεικές
    και δάκρυ πληρωμένο δυο αυγά
    και τρεις δραχμές, περάστε κόσμε.

    (inviata da CCG/AWS Staff)