Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε• αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας. Γιάννης Ρίτσος (το νόημα της απλότητας)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Θέμα μας: τα μυρμηγκάκια!

Σπάστηκα πολύ σήμερα με την απενεργοποίηση της σελίδας μου στο Φέισμπουκ, αλλά... ας μην το συζητάμε!
Πάμε στα μυρμηγκάκια και ότι έχω σε τέτοιο!

Το βιντεάκι αυτό το είδα κατά τύχη χθες στο Φεισμπουκ στον Χρήστο Σαλάτα και μου το έστειλε συμπτωματικά και ο γνωστός πια για σας, φίλος μου Στράτος Δουκάκης!


Για να δουν πώς μοιάζει το εσωτερικό μιας φωλιάς μυρμηγκιών, μια ομάδα ερευνητών έριξε τσιμέντο για 3 συνεχόμενες μέρες σε μια εγκαταλειμμένη φωλιά.
Χώρεσαν 10 τόνοι τσιμέντο. Μετά από έναν μήνα...

...άρχισαν οι ανασκαφές και χρειάσθηκαν εβδομάδες για να ολοκληρωθούν. Αυτό που ανακάλυψαν ήταν εντυπωσιακότατο!
Μια ολόκληρη ¨πόλη¨, με δρόμους, κατοικίες και εξαερισμό. Όλα δείχνουν σαν να ήταν σχεδιασμένα από αρχιτέκτονα. Αυτή η κολοσσιαία πόλη δημιουργήθηκε με την σκληρή εργασία ολόκληρης της κοινότητας των μυρμηγκιών , που αποδείχτηκε εξαιρετικά εκπαιδευμένη, πειθαρχημένη και προσηλωμένη στον σκοπό της.
Το κτίσμα καλύπτει 50 τετραγωνικά μέτρα και έχει 8 μέτρα βάθος.




Καλύτερα που δεν ασχολείσαι με το Φέις, Στράτο μου! Έτσι γλυτώνεις και από εκατοντάδες μηνύματα που θέλουν ξεδιάλεγμα και γενικώς, πολλά χασομέρια!

Πάμε τώρα στις προλήψεις:
Στο χωριό μου λένε πως τα μυρμήγκια είναι φτώχεια! Αν όμως έχουν φτερά, σημαίνουν πλούτη. Εγώ, αν και έχω δει πολλά φτερωτά, δεν τα είδα...
Αχ, λαέ με τα σοφά σου!

Μόλις είδα αυτό το βιντεάκι, θυμήθηκα πως έχω κι εγώ ένα βιντεάκι με μυρμήγκια (μερμήγκια τα λέμε εμείς οι χωριάτες!) που φωτογράφησα πέρσι στην εκκλησία της Παναγίας στην Ζαγορά. Εκεί είχε πολλές φωλιές. Φέτος δεν κατάφερα να πάω, Μεγάλη Η Χάρη της! Ελπίζω όμως πως δεν έχουν φτάσει σε τόσο βάθος κάτω απ' την Εκκλησία!



Κι επειδή έχω και κάτι κομμένες στιγμές απ' το βιβλίο του πατέρα που μιλάει για φτερωτό μυρμήγκι, ας το ανεβάσω κι αυτό, σαν δώρο στον Στράτο Δουκάκη για το βιντεάκι και σαν απόδειξη πως δεν είναι σοφά όλα τα λόγια του λαού, ένα χρόνο περίπου μετά.
( Δεν έρχονται τα πλούτη, ούτε ... με φτερά, δυστυχώς! Πάνε εκεί που ξέρουν να τα εκτιμάνε και να τα πολλαπλασιάζουν! )

.....
Ε, μετά, μπήκα στο πνεύμα. Δεν φυσάει απόψε, ούτε βρέχει, δεν υπάρχουν εμπόδια και έχουμε τακτικά κύματα επικοινωνίας. Ακόμα λέει βράζει το στάρι, στο χαμηλό βαθμό. Ακόμα μπαινοβγαίνει και αλλάζει θέση το λάστιχο στα παρτέρια. Η τηλεόραση κάτι μουρμουρίζει. Φαίνεται δεν την ακούει. Έχει ανοίξει τον υπολογιστή, δεν ασχολείται με φωτογραφίες, ούτε με τραγούδια και βιντεάκια. Φοράει τα γυαλάκια της και κάτι δακτυλογραφεί. Πρώτη φορά, την είδε, λέει, τόσο σκεφτική και μελαγχολική.
«Δεν έχεις δει τίποτα φίλε μου!» του είπα.
Συνήθως κάτι άλλο έκανε. Συχνά την έβλεπε και να γελάει και να σιγοτραγουδάει παρασυρμένη απ’ τα τραγούδια που άκουγε.
Τα νεότερα κύματα λένε πως στράγγισε το σιτάρι, τελείωσε το πότισμα, έκλεισε την πόρτα που της τραβούσε την προσοχή, πότε οι αδέσποτες γάτες που ζυγώνουν στο κατώφλι, για να μπουν μέσα, πότε το κάθε αδέσποτο σκυλί που έχει κάνει δρόμο του την ξέφραγη αυλή της, πότε η ροζ ορτανσία με τα μεγάλα κεφάλια της που πάνε για ρεκόρ μεγέθους φέτος, έσβησε και τα φώτα τα πολλά, χαμήλωσε και την τηλεόραση και συνεχίζει πάλι να γράφει.
«Να γράφει ή να διορθώνει;» τον ρώτησα.
«Δεν ξέρω. Δεν την βλέπω. Δεν μπορώ να καταλάβω. Μπορεί και να διορθώνει. Εκείνη βλέπει την μία μου γωνία κι εγώ έχω για θέα την τηλεόραση, το παράθυρο και τον άσπρο άδειο τοίχο, απέναντι».
«Αν διορθώνει, θα ξεφυλλίζει κάτι εκτυπωμένες σελίδες και θα καταλάβεις», του είπα.
«Δεν ξεφυλλίζει τίποτα. Ένα απλό τσακ τσουκ ακούγεται, σα να φοβάται μη κάνει θόρυβο, σα…» κι αυτός δεν ξέρει.
Δεν χρειάζεται να μου πει πολλά. Καταλαβαίνω. Την ξέρω τόσο καλά την δικιά μου! Την γέννησα. Η δικιά μου γράφει. Απ’ την είδηση ότι βράζει στάρι, κατάλαβα πως έχει μπει σε άλλο κλίμα. Σίγουρα του πεθερού της, αλλά και της μάννας της και της Άλλης μάνας και του δικού της πατέρα. Γιατί όχι; Κι αυτόν τον θυμάται και πάντα του διαβάζει τρισάγιο.
Κατάλαβα. Αύριο θα τους βγάλει στην «αναφορά» όλους. Θ’ αρχίσει απ’ αυτόν που Έφυγε τελευταία, τον Άλλον πατέρα.
«Αναστάσιος», θα διαβάσει ο παπάς στην αρχή, μετά «Ελένη», μετά «Αφροδίτη» και μετά «Δημήτριος». Θα είναι άραγε κανένας τους εκεί; Θα δώσει κάποιος το «παρών»; Το σημάδι του; Λες και να βρέξει; Κανένας δυνατός αέρας, να πάρει και να τα γυρίσει όλα ανάποδα, μπας και μόνο τότε έρθουν στα ίσια τους;
-«Μπα. Καύσωνα είπαν στις ειδήσεις».
Ότι και να γίνει, η δικιά μου θα πάει. Κι εκείνοι, μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί εκεί στους ουρανούς (άραγε, θα τα βρίσκουν μεταξύ τους;) όλο και κάποιο σημάδι θα της στείλουν. Όλο και κάποιο πουλί εύκαιρο θα βρουν να της στείλουν, όλο και κάποιο σύννεφο σε σχήμα καρδιάς, όλο και κάποια ξεχασμένη σταγόνα βροχής, ακόμα και κανένα κάτουρο πουλιού, ακόμα και κουτσουλιά, όπως προχθές που έτρωγαν με την Χαρά έξω στην αυλή και ένα πουλί την χαιρέτησε αφήνοντας το σημάδι του πάνω στο μπούτι της.
«Α, τα τα!» ξεφώνησε η Χαρά. «Πώς δεν έπεσε μέσα στο πιάτο σου!»
«Γούρι Χαρά μου, γούρι! Καλό σημάδι!»
Την χάρηκε η δικιά μου την κουτσουλιά! Αν το ήξεραν αυτό τα πουλιά, θα είχαν εξασφαλίσει τουαλέτα. Στον Βόλο που την ξέρουν τα πουλιά, τα σπουργίτια έχουν κάνει κατάληψη στο μπαλκόνι μας. Είδε κι απόειδε η δικιά μου, παραιτήθηκε. Μια φορά τον μήνα το καθαρίζει. Τι να λέει; Ο χρόνος της είναι πολύτιμος. Και να τα κυνηγήσει, δεν θέλει. Έχουν κάνει φωλιά μες τα ξύλα και τα κεραμίδια απ’ το κιόσκι της γειτόνισσας κι έτσι στο δικό μας μπαλκόνι βρίσκει από κουτσουλιές, μέχρι τρίμματα από φελιζόλ, χορταράκια ξερά, χώματα, ακόμα και μωρά πουλάκια έχει βρει που έπεσαν απ’ την φωλιά τους.
Δε βαριέσαι, κυρά μου! «Γούρια!» όπως λες κι εσύ.
-«Να ήταν αυτές μόνο, όλες οι βρωμιές του κόσμου!»
Αυτή τη φορά, έστειλα εγώ επείγον κύμα στον καφετί καθρέφτη του χωριού.
«Τι έγινε, φίλε μου; Τι κάνει τώρα;»
«Ότι έκανε και πριν. Δεν ξανασηκώθηκε απ’ την καρέκλα. Μόνο μια φορά, για να βάλλει ένα ριχτάρι πάνω της, γιατί φαίνεται την βρίσκει πολύ σκληρή και την ενοχλεί περισσότερο στην πλάτη.
Τώρα μου είπε πως κάτι την γαργαλούσε, λέει, στο χέρι και τρόμαξε. Πετάχτηκε πάνω λέει, και είδε να περπατάει πάνω της ένα μεγάλο μυρμήγκι με φτερά. Το τίναξε πέρα κι εκείνο βρέθηκε να περπατάει πάνω στον υπολογιστή της.
-«Να το, το γούρι! Να το, το σημάδι! Έρχονται λεφτά!»
Πούν’ τα δικιά μου; Πούν’ τα;

κ.λ.π....

Τα νέα, καθώς και τα κύματα τρέχουν. Σα να πέρασε ένα μεγάλο καράβι και ταρακούνησε τα λιμνάζοντα νερά.
Η Αύρα σηκώθηκε απ’ το επενδυμένο πια παλούκι-καρέκλα και πήρε την μηχανή. Φωτογράφησε εκείνο το μυρμήγκι με τα φτερά.
-«Όχι που θα τ’ άφηνε!»
«Πώς κάνεις έτσι; Λες κι είσαι κυνηγός! Έτοιμη με το όπλο σου! Τσακ!» της είπε μια μέρα ο άντρας της, καθώς πήγαιναν για μπάνιο.

κ.λ.π.


Όλη η οικογένεια υπό έλεγχο, ακόμα κι από μακριά. Μόνο εκείνο το μυρμήγκι με τα φτερά έφυγε, δεν το βλέπει πια. Τελευταία φορά το είδε που τρύπωξε μέσα στα γράμματα του πληκτρολογίου. Λες να βγήκε όταν εκείνη μιλούσε στο τηλέφωνο, έξω στην αυλή, γιατί μόνο εκεί πιάνει σήμα;
Ε, που θα πήγε; Εδώ στη γύρα θα είναι. Δικό της είναι. Γι’ αυτήν ήρθε άλλωστε.
Μόνο μη γράψει καμιά δύσκολη λέξη και πατήσει κάποιο γράμμα που έκανε φωλιά του και κρυψώνα του! Άραγε, σε ποιο γράμμα να διάλεξε να κρυφτεί; Μήπως στο άλφα που από κει βγαίνει η αγάπη και η ανθρωπιά; Μήπως στο φι, γιατί φοβάται; Μήπως στο ωμέγα που σημαίνει τέλος; Μόνο μη το σκοτώσει, κατά λάθος! Μόνο μη της φύγει το γούρι και χάσει τα λεφτά που περιμένει να ξεχρεωθεί, να ξελασπώσει, να εκδώσει και το βιβλίο και να βρει ένα φυσιολογικό ρυθμό η ζωή της, όπως ήταν πριν φύγουν οι γονείς του άντρα της. Τότε ήξερε. Τόσο δουλεύουμε, τόσα παίρνουμε, τόσα χρωστάμε, τόσα μας μένουν να περάσουμε. Τώρα...

κ.λ.π.

Τα παλούκια τα άλλα τα πήδησε ένα ένα, μαζί με τον άντρα της, κάτι λίγα έμειναν ακόμα, θα τα καταφέρουν. Θα τα πηδήσουν κι αυτά! Κάτι σαν το πήδημα του μερμηγκιού.
Βρε, που να πήγε, που να πήγε; Μη το πατήσει κατά λάθος! Είτε με τα δάχτυλα, είτε με τα πόδια, κινδυνεύει να το πατήσει. Και δεν το θέλει.
Πρέπει να έχει ρέντα απόψε και να γράφει, απ’ ότι μου λένε οι πληροφορίες μου. Τώρα τι γράφει κι αν είναι εντός ή εκτός θέματος του βιβλίου της, δεν ξέρω.

κ.λ.π.

κ.λ.π.
Κλείσε αυτόν τον μαύρο κύκλο, πέτα σαν το μυρμήγκι το φτερωτό! Κι εσύ έχεις φτερά, αρκεί να τα δεις! Δώσε τον επίλογό σου αύριο, εκεί στο χωριό σου, έτσι κι αλλιώς ο παππούς βρίσκεται παντού, δεν έχει νόημα να τρέχεις εκεί στο μνήμα του. Εσύ του έδωσες ότι είχε ανάγκη εν ζωή. Όλα τα άλλα τώρα είναι για τα μάτια του κόσμου....

κ.λ.π.

...που λέει μια παροιμία και άλλη μια που λέει: «Όλα εδώ μένουν!»
Εδώ θα μείνει λοιπόν κι αυτό το βιβλίο, οπότε, πρόσεξε τι θα γράφει! Πρόσεξε τα κουμπιά που πατάς στο πληκτρολόγιο, γιατί κάπου εκεί κρύφτηκε μια ψυχή νωρίτερα. Ήταν εκείνο το μυρμηγκάκι… με τα φτερά. Ξέρω πως εσύ, ακόμα κι αν δεν είχε φτερά, θα το πρόσεχες το ίδιο.
«Γεννιέται ο άνθρωπος, δεν γίνεται» κι εσύ γεννήθηκες έτσι.
Σταμάτα να πατάς τα πλήκτρα, Αύρα! Σώσε τη ζωή αυτού του φτερωτού μυρμηγκιού! Σταμάτα εδώ, τώρα, αυτό το βιβλίο και πέτα και συ στα όνειρά σου!

κ.λ.π.

Το φτερωτό μυρμήγκι είχε πετάξει, ήδη. Το είδε πολύ αργότερα να περπατάει πάνω στον ξεκρέμαστο καθρέφτη και φυσικά το φωτογράφησε. Μετά το άφησε ελεύθερο έξω στην φύση, στην αυλή της, να ζήσει!

Απ' τα κομμένα κι αδούλευτα, για σένα, Στράτο μου!

Πνευματικά Δικαιώματα

Κι επειδή τα χαρτάκια με τα μολύβια... κάποιες στιγμές γεννούν βιβλία, κι επειδή δεν ξέρουν όλοι οι συγγραφείς και οι ποιητές τα πνευματικά τους δικαιώματα, νιώθω την υποχρέωση πάλι, να πω δυο πράγματα.

Με αφορμή τις εκδηλώσεις μου στα χνάρια, γνώρισα κόσμο που δεν ήξερε τι πρέπει να κάνει. Προφορικά τους ενημέρωσα.

Κρατάω εδώ κάποιες απαραίτητες σελίδες που αφορούν όσους γράφουν και εκδίδουν, κυρίως μόνοι τους. Αυτό συνηθίζεται πολύ στην επαρχία και σε όσους οι Εκδοτικοί Οίκοι απορρίπτουν τα γραπτά τους, ευγενικά... και λογικά! ( Γράφουν όλοι οι Έλληνες! Τι να κάνουν κι αυτοί;)

http://web.opi.gr/portal/page/portal/opi

Που λέει, με λίγα λόγια, πως η πνευματική κατοχύρωση γίνεται με δυο τρόπους:
με συμβολαιογραφική πράξη (η οποία κοστίζει εννοείται!)
ή ταχυδρομώντας συστημένο το γραπτό μας στον ίδιο τον εαυτό μας. Προσοχή, δεν ανοίγουμε ποτέ τον φάκελο, παρά μόνο όταν μας κλέψουν! Τότε, τον ανοίγουν τα δικαστήρια. Κρατείστε και την απόδειξη του Ταχυδρομείου, σαν τα μάτια σας!

Εδώ είναι η σελίδα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος.


Και από εδώ ζητάμε το ISBNπου σημαίνει την πολιτιστική κληρονομιά μας και δεν έχει καμία σχέση με τα πνευματικά μας δικαιώματα, για όσους μπερδεύονται.

Νομίζω πως σας είναι χρήσιμες αυτές οι σελίδες, όπως και του ΟΣΔΕΛ:

http://www.osdel.gr/html/main01.html

Εκτός Φέισμπουκ

Εδώ και ώρα είμαι λυπημένη, γιατί "έτσι απλά" το Φέισμπουκ απενεργοποίησε έναν λογαριασμό μου.
Δεν είναι οι 5000φίλοι (αν γράψω κοντά την λέξη, δέχεται τον αριθμό!) που δεν τους ευχαρίστησα και δεν τους χαιρέτησα, λίγοι άλλωστε θα καταλάβουν την απουσία της σελίδας, αλλά να... είχα εκεί κάποια αρχεία τραγουδιών που δεν ήθελα να χάσω.

Ήξερα ότι το "κτίσιμο" εκεί είναι στον αέρα, αλλά όταν γίνεται κουρνιαχτός... όπως και να το κάνεις, λυπάσαι!

Θα μου περάσει! Τίποτα πιο σταθερό απ' το μολύβι και το χαρτάκι!

Τα βιβλία ταξιδεύουν

Σε παλιότερα μπλογκ μου είχα μιλήσει κάποια στιγμή για τα βιβλία που ταξιδεύουν μόνα τους.
Δηλαδή, αφήνει ένας ένα βιβλίο σε ένα παγκάκι, συνοδεύεται από ένα σημείωμα ότι μπορεί να το πάρει να το διαβάσει, αλλά να το αφήσει πάλι ελεύθερο, σε κάποιο άλλο σημείο, για να συνεχίσει το ταξίδι του.
Αν αυτή η αλυσίδα συνεχιστεί σωστά, τότε αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο γράφει την δική του ιστορία, ταξιδεύοντας πολύ μακριά.
Εκείνη την εποχή που το είχα μάθει, είχα ενθουσιαστεί πολύ με την ιδέα, αλλά η άγνοιά μου με τα Αγγλικά και τα Φόρουμ, δεν με βοήθησε να ενταχθώ κι εγώ σ' αυτή την ομάδα.
Ακόμα μ' αρέσει αυτή η ιδέα, αλλά επειδή έχω χάσει πολλά βιβλία δίνοντάς τα δανειστικά από χέρι σε χέρι, πολύ φοβάμαι πως μ' αυτόν τον τρόπο δεν κάνουν όλα τα βιβλία μακρινά ταξίδια, όπως είναι και το όνειρο της ομάδας.
Με αφορμή την εκδήλωση "Τα γραπτά μένουν" στα χνάρια, γνώρισα ένα μέλος της ομάδας αυτής (μπουκ κρόσινγ - που αν το γράψω Αγγλικά θα το κάνει Κινέζικο - δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό το πρόβλημα εδώ - ούτε νούμερα δέχεται!), τον Σαλάτα Χρήστο απ' τον Πτελεό, ο οποίος είναι πολύ ενθουσιασμένος μ' αυτό το πρωτότυπο "σπορ"!
Μου έστειλε λοιπόν τα παρακάτω λινγκ, να πάρω μια ιδέα, για τις δράσεις που γίνονται και στον Βόλο και πριν καν προλάβω να ενημερωθώ εγώ, σα μαρτυριάρα που είμαι, το λέω πρώτα σε σας:

http://www.bookcrossing.com/forum/೨೮
http://spirogyrismata.blogspot.com/

Δείτε, ενημερωθείτε κι εσείς και μετά τα ξαναλέμε!

Καθυστερημένο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" στην εφημερίδα ΜΑΓΝΗΣΙΑ!

Ομολογώ πως αυτό, δεν το είχα δει! Με ενημερώσανε, κατόπιν εορτής!

Κάποτε πρέπει να μάθω να παρακολουθώ ιντερνετικά τις εφημερίδες, γιατί ως να τις δω εγώ, έχουν πετάξει! (Τις παίρνουν οι πελάτες.)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς, έστω και καθυστερημένα την εφημερίδα Μαγνησία!

Συνάντηση συγγραφέων

Γράφει: magnesianews.gr
21/09/2010, 20:00



"Ποια είναι η σημασία της γραφής; Γιατί γράφουμε;" ΄Το ερώτημα αυτό έχει συνήθως τόσες απαντήσεις όσοι είναι και οι συγγραφείς.

Την Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου, στις 6.30 το απόγευμα, η Κατερίνα Σταματίου- Παπαθεοδώρου , στο Παραδοσιακό Καφενείο ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ, Κουταρέλια 14δ, απέναντι από την Αγροτική Τράπεζα στο Βόλο, προσκαλεί όσους άσημους και διάσημους δημοσιεύουν ( ή καταχωνιάζουν σε συρτάρια) σκέψη και εμπειρία, να καταθέσουν την άποψή τους, να δώσουν ο καθένας την απάντησή του και να κουβεντιάσουν για το θέμα της γραφής και του γραπτού. Tηλ. Επικοινωνίας 32602.

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Κλεμμένα



Mikis Theodorakis ~ Zorbas Suite Ballet ~ 2



KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ-Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.



Αντισταθείτε - Θανάσης Γκαϊφύλλιας


Απλή αντιγραφή, κύριε πρόεδρε!
Μη ρωτάς από που!
Απλά, μ' άρεσαν πολύ!

Νάνος Βαλαωρίτης: Θα συνεχίσω να γράφω και μετά θάνατον;

Το "έκλεψα" απ' το Φεις.

Νάνος Βαλαωρίτης: Θα συνεχίσω να γράφω και μετά θάνατον;

Αν θα ’πρεπε να αναζητήσω από τις δικές του φράσεις μία που να τον ζωγραφίζει καλύτερα, αυτή είναι – ‘‘Θα συνεχίσω να γράφω και μετά θάνατον;’’ Το επισημαίνει και ο Γιώργος Μπλάνας αυτό. Τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι συγγραφείς κατατρύχονται από το ερώτημα – ‘‘Άραγε θα συνεχίσω να διαβάζομαι και μετά θάνατον;’’ Ανάποδο ερώτημα, αναποδιάρικο. Στην αρχή χαμογελάς – ο ποιητής ως το πλέον εργασιομανές όν… Αμέσως μετά σαστίζεις, διαπιστώνοντας ότι αποτελεί ερώτηση-Λερναία Ύδρα, με αμέτρητες άλλες ερωτήσεις δίπλα της να απειλούν τη λογική σου – ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με τη ζωή, τον γράφοντα άνθρωπο, τον χρόνο, το όριο, τη διακοπή, το μετά, το τι; Στη συνέχεια αρχίζουν να σου φανερώνονται μία μία οι παγίδες που έχει κρύψει ο ερωτών στο ερώτημά του. Βλέπεις την ειρωνεία του, τον σαρκασμό του, τον κωμικό του μορφασμό, την αυτοϋπονομευόμενη έπαρσή του, την κίνησή του ως εκκρεμές από την φωταψία της υπεροχής ως τον κυνισμό της μηδαμινότητας. Αλλά διακρίνεις και κάτι σαν ανομολόγητη ελπίδα, σαν διάθεση διαπραγμάτευσης του όλου πράγματος, σαν ικεσία…

Μέχρι που ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ μιας παλιά πολυκατοικίας στο Κολωνάκι και βλέποντάς τον να σε περιμένει στην είσοδο του διαμερίσματός του με το κεφάλι του γερμένο ελαφρώς δεξιά, με κάτι ταυτόχρονα στοχαστικό και περιπαικτικό στο βλέμμα του και στο χαμόγελό του, σου ’ρχεται αντί να τον χαιρετήσεις, να του πεις – ‘‘Παράτα μας ήσυχους, χριστιανέ μου!’’ Παρατηρώντας εναργώς τις αντιδράσεις του και στο ‘‘παράτα μας’’, και στο ‘‘ήσυχους’’, και στο ‘‘χριστιανέ’’, και στο ‘‘μου’’.

Γιατί τα γραπτά του είναι γεμάτα από τέτοιου είδους ερωτήματα – ‘‘Άραγες αν είχε μείνει αθάνατος ο Αχιλλέας ή ο Μεγαλέξανδρος, θα ζούσαν κάπου ακόμα σήμερα;’’ ή ‘‘Τι ωφελεί να ’σαι αθάνατος, όταν δεν έχεις παρέα;’’ ή, τέλος, ‘‘Βρε κουτέ, γιατί τόσο κόπο, αφού η πόρτα ήταν ανοιχτή;’’.

Στην ανοιχτή πόρτα πίσω του, ένας χώρος γεμάτος με βιβλία παντού στο πάτωμα και στενά μονοπάτια ανάμεσά τους, ως τις δύο μοναδικές πολυθρόνες – η μία για τον ίδιο, η άλλη για τον επισκέπτη του. Προσανατολίζεται με απίστευτη ευκολία μέσα σ’ αυτό το ιδιωτικό χάος, ανακαλύπτει αμέσως ένα κολάζ του από το 1977 ή ένα αντίτυπο του περιοδικού ‘‘REDISU’’ που εξέδωσαν την άνοιξη του 1965 στην Αθήνα οι μπητνίκοι (ο Άλεν Γκίνσμπεργκ και η παρέα του), που ο ίδιος είχε καλέσει εδώ. Βιβλία ποίησης τα περισσότερα, περιοδικά ποίησης στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γαλλικά.

‘‘Δεν μπορούμε να πούμε αν η ποίηση είναι χρήσιμη ή όχι. Δεν μπορεί να τεθεί έτσι το ερώτημα, διότι η ποίηση είναι μια φυσική λειτουργία του ανθρώπου, όπως η ανάσα, όπως το γεγονός ότι ονειρευόμαστε. Κανείς δεν αναρωτιέται αν είναι φυσιολογικό το να ονειρευόμαστε. Όμως, αφού ονειρευόμαστε, η ποίηση είναι αναπόφευκτη. Χρειάζεται, βέβαια, και το χάρισμα, το δώρο…’’

Προσπαθώ να διερευνήσω το πού τοποθετεί τον εαυτό του στις σκαλωσιές της ποίησης. Του λέω για τη μεγάλη ποίηση, αυτή που αγαλματοποιεί τον χρόνο, τον μορφοποιεί και τον καθηλώνει. ‘‘Υπάρχουν μόνο τρεις πραγματικά μεγάλοι ποιητές – ο Όμηρος, ο Δάντης και ο Σαίξπηρ. Ακολουθούν οι εύστοχοι ποιητές – οι μεταφυσικοί Άγγλοι, οι Γάλλοι του Μπαρόκ, οι ρομαντικοί του 18ου αιώνα, ο Μπλέηκ…’’. Και στην Ελληνική Γραμματεία; Αναφέρεται στον Σολωμό, στον Κάλβο, στον Παλαμά, στον Σικελιανό. Δεν ξέρω αν παραλείπει επίτηδες τον Κωνσταντίνο Καβάφη. ‘‘Ο Καβάφης είναι ο πιο αναγνωρισμένος παγκοσμίως Έλληνας ποιητής’’, λέει. ‘‘Ανέβηκε πολύ ψηλά’’, συνεχίζει και δεν μπορώ να καταλάβω αν μιλάει σοβαρά ή αν αστειεύεται, ‘‘ήρθε η ώρα να τον αποκαθηλώσουμε…’’.

Ζητώ την άδεια ν’ ανάψω τσιγάρο. Μου τη δίνει. Κάποια στιγμή μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ευχαριστιέται την οσμή του ταμπάκου στην ατμόσφαιρα. ‘‘Υπήρξα για πολλά χρόνια καπνιστής’’, παραδέχεται.

Όταν γυρνάει πίσω, στο παρελθόν του, θυμάται τα χρόνια του Κολεγίου Αθηνών της δεκαετίας του 1930. Η μεταξική δικτατορία και η απέχθειά του προς τη στρατιωτικοποίηση της μαθητικής του ζωής. Κάπου εκεί συναντήθηκε με την Αριστερά και τις παράνομες μαρξιστικές ομάδες. Διαβάζει ό,τι του πέφτει στα χέρια – τους κλασικούς, τον Τρότσκι, ακόμα και τους αναρχικούς της Ισπανίας. Με την Κατοχή μπαίνει στο ΕΑΜ. Αρχίζουν οι συμπλοκές με τους Γερμανούς, αλλά και οι αιματηρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις διάφορες αντιστασιακές ομάδες. ‘‘Θυμάμαι ότι ο Άδωνις Κύρου ανήκε σε μια τέτοια δεξιά ομάδα. Έγινε απόπειρα εναντίον του, αλλά κατάφεραν μόνο να τον τραυματίσουν. Κατόπιν, μη ξέροντας τι να κάνουν και μη μπορώντας να τον αποτελειώσουν, οι παρ’ ολίγον δολοφόνοι του τον μετέφεραν οι ίδιοι στο νοσοκομείο. Τραγελαφικά πράγματα που μόνο σ’ αυτόν τον τόπο μπορούν να συμβούν...’’

Το 1944 τον βρίσκει φοιτητή στο Λονδίνο. Μέχρι το 1953. Γνωρίζεται με τον Τόμας Έλιοτ. Κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο (‘‘Η τιμωρία των μάγων’’, 1947). Πρώτος αυτός μεταφράζει στην αγγλική γλώσσα Έλληνες ποιητές της λεγόμενης ‘‘Γενιάς του ’30’’ – Σεφέρη, Ελύτη, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο και Γκάτσο. Οι περισσότεροι από τους μεταφρασθέντες είναι φίλοι του.

Μου δείχνει κάτι φωτογραφίες του (νεότατος, χωρίς τη λευκή κόμη των ογδόντα εφτά του χρόνων) που του είχε τραβήξει ο Ανδρέας Εμπειρίκος στο σπίτι του, τον οποίο επισκεπτόταν συχνότατα. ‘‘Οι ποιητές που με ανάθρεψαν είναι η, ας την πούμε, αγγλοσαξονική τάση του μοντερνισμού, που εκφράστηκε στην Ελλάδα από τον Γιώργο Σεφέρη, ο οποίος έκανε μια ποίηση που θυμίζει αυγό. Από την άλλη, οι υπερρεαλιστές. Επισκεπτόμουν πολύ συχνά το σπίτι του Ανδρέα Εμπειρίκου, μια δυο φορές την εβδομάδα, από τον καιρό της Κατοχής κιόλας. Εκεί δημιουργήθηκε το υπερρεαλίζον ρεύμα στην ελληνική ποίηση. Στην αρχική ομάδα που αποτελούνταν από τον οικοδεσπότη, τον Εγγονόπουλο, τον Γκάτσο και τον Ελύτη, σιγά σιγά μπήκαμε κι εμείς οι κάπως νεώτεροι – εγώ, ο Κακναβάτος, ο Παπαδίτσας και ο Σαχτούρης. Θυμάμαι έντονα τη λύσσα των κριτικών εναντίον του Εγγονόπουλου, την πλάκα που του έκαναν, ακόμα και σε θεατρική επιθεώρηση είχε γίνει νούμερο. Είχαν κάτι το διονυσιακό αυτές οι επιθέσεις. Ήταν σκέτο πανηγύρι… Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, θυμάμαι το πόσο διασκεδάζαμε στο σπίτι του Εμπειρίκου, όπου μας διάβαζε σε συνέχειες τον ‘‘Μεγάλο Ανατολικό’’. Αποσπάσματά του δημοσίευσα στο περιοδικό ‘‘Πάλι’’… Δεν ξεχωρίζω κανέναν από τους Έλληνες σουρεαλιστές. Παρότι διαφορετικοί μεταξύ τους, είναι όλοι τους ισότιμοι, δηλαδή ο τρόπος που χρησιμοποιούν τη γλώσσα είναι εξ ίσου καλός.’’

Του λέω ότι είχα κερδίσει στο τάβλι από έναν αντιεξουσιαστή συγγραφέα και εκδότη όλα τα τεύχη του περιοδικού ‘‘Πάλι’’ δεμένα σε τόμο. Κλέβοντάς τον, μάλιστα, στις ζαριές. Γελάει. Μετά σωπαίνουμε για λίγο. Παρά το κλειστό παράθυρο, οι ήχοι της Πατριάρχου Ιωακείμ εισβάλλουν και στο δωμάτιο. Σκέφτομαι ότι ‘‘η νέα πολιτεία έχει δύσπνοια, ενώ η παλιά δεν έχει γεννηθεί ακόμα’’. Κάποιος κορνάρει επίμονα, όμως ‘‘πιστέψτε με, ώσπου να μας εκτελέσουν, περνάμε θαυμάσια εδώ στα Αροάνια’’. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι τις πιο όμορφες ίσως στιγμές της ζωής μου τις έχω περάσει συνομιλώντας με κάποιους από τους μεγάλους ποιητές μας, ανιχνεύοντας ‘‘τοπία ασχημάτιστα ακόμα από τα γραφτά τους’’. Αίφνης, ανακαλύπτω ότι εξίσου σημαντική με την ποίησή τους είναι και η ζωή τους. Μου φαίνεται ότι ήρθανε σ’ αυτό τον κόσμο ‘‘μ’ έναν τενεκέ πετρέλαιο για θέρμανση χειμερινή, να ξαναλειτουργήσει το Κρυφό Σχολείο, ν’ αναμορφωθούμε όλοι’’.

Στο Παρίσι μένει κοντά δέκα χρόνια, από το 1954 μέχρι το 1960. Γνωρίζει τον πατριάρχη του σουρεαλισμού, τον Αντρέ Μπρετόν και την καινούργια του ομάδα. ‘‘Ήταν η εποχή που είχε πάρει αποστάσεις από τους τροτσκιστές, θεωρούσε τον Τρότσκι υπεύθυνο για τον τουφεκισμό των ναυτών στην Κροστάνδη… Κανονικός Κέλτης. Απεχθανόταν την Ελλάδα και την Ιταλία. Μονάχα ένα καλοκαίρι φιλοξένησα τη γυναίκα του εδώ. Την Ιταλία ως κληρονόμο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που είχε κατακτήσει τους Γαλάτες, και την Ελλάδα επειδή είχε υποδουλώσει όλη την Ευρώπη πνευματικά… Ήξερε, βέβαια, ότι ο Διόνυσος είναι ο θεός του παραλόγου, αλλά εκτιμούσε μόνο τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Ηράκλειτο και τον Λυκόφρονα της αλεξανδρινής ποίησης. Α, και το Μαντείο των Δελφών…’’

Ακολουθεί η περίοδος της Αμερικής. Από το 1968 διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Τον κατηγόρησαν πολλοί γι’ αυτές του τις διαρκείς μετακινήσεις ανά τον κόσμο, συχνά στους φιλολογικούς κύκλους το όνομα Νάνος Βαλαωρίτης συνοδευόταν από τον χαρακτηρισμό ‘‘κοσμοπολίτης’’. Ως μομφή. Ίσως να ενοχλούσε το γεγονός ότι (από διαίσθηση; Από τύχη; Από αναγκαιότητα;) κατάφερνε να βρίσκεται στα αλχημικά εργαστήρια όπου κατασκευαζόταν και δοκιμαζόταν ό,τι πιο καινούργιο, ό,τι πιο φρέσκο στο χώρο της ποίησης. Και λησμονούσαν ότι εν τελική αναλύσει ‘‘Δεν υπάρχουν εμπόδια, η σκέψη είναι απέραντη, αστείρευτη, ανανεώνεται αιώνια: Είναι μια φοβερή και ακατάσχετη συνήθεια. Ένας ήλιος που δεν δύει κι ούτε ανατέλλει, είναι κάτι που δεν είναι πουθενά’’.

Τον ρωτάω τι ήταν αυτό που τον προσέλκυσε στην ποίηση των μπητνίκων. Μήπως το κοινωνικό τους κοίταγμα. Με τα τόσα χρόνια διδακτικής εμπειρίας στην πλάτη του γίνεται αναλυτικός. Ψαχουλεύει την πορεία του αγγλοσαξονικού μοντερνισμού μετά τον Έλιοτ και τον Πάουντ, όταν υποχώρησε η ‘‘Ομάδα του ’30’’ με τον Όντεν και τον Ντύλαν Τόμας, έδωσε τη θέση της στην ‘‘αποκαλυπτική τάση’’ και σταδιακά άρχισε να συντηρητικοποιέιται με τον ομφαλοσκοπικό ‘‘αγγλισμό’’ της δεκαετίας του ’50. Στην Αμερική, που σε ζητήματα τέχνης λειτουργεί ως συγκοινωνούν δοχείο με το Ηνωμένο Βασίλειο, αυτό μεταφέρθηκε ως αναγέννηση του ακαδημαϊσμού. ‘‘Μια αφόρητα βαρετή ποίηση. Ευτυχώς, στα μέσα αυτής της δεκαετίας εμφανίζονται οι beats, με Τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, τον Γκρέγκορι Κόρσο, τον Λόρενς Φερλινγκέτι, τον Τζακ Κέρουακ, τον Ουίλιαμ Μπάροουζ. Βρίσκουν μια καινούργια έκφραση – με την αμεσότητα της προφορικής γλώσσας του δρόμου, χωρίς εμβριθείς αναφορές, και μια έντονη αντίθεση στο κατεστημένο. Ανατρεπτικοί με τον τρόπο τους όλοι. Έδωσαν μια καινούργια έκφραση στον ποιητικό λόγο, κάτι που με ευχαρίστησε. Έγινα φίλος τους’’.

Στο ημίφως του απογευματινού διαμερίσματος κάθεται απέναντί μου και μου μιλάει ένας δημιουργός που έχει ανταλλάξει απόψεις, έχει συνφάγει, έχει πιεί με όλους εκείνους που γύρισαν την πλάτη τους ‘‘στα πρόσωπα τα βλοσυρά των τυρρανίσκων των γραφείων’’ και ‘‘στων καθημερινών ειδήσεων την πλεκτάνη’’, και αναστάτωσαν μια ολόκληρη γενιά με τα ουρλιαχτά τους, τους ελεύθερους έρωτές τους, την σπαρακτική τους γυμνότητα, τα ψυχεδελικά ταξίδια τους στην κόλαση και στον παράδεισο ταυτοχρόνως. Σ’ αυτό το ημίφως, ο άνθρωπος απέναντί μου αποκτάει διαστάσεις μυθολογικές.

Και σήμερα; Τι κάνει σήμερα; Γράφει, γράφει, γράφει… Με τον ‘‘Έγχρωμο στυλογράφο’’ του και χρησιμοποιώντας τα ‘‘Ανιδεογράμματα’’ μιας ‘‘Αλφαβήτου κωφαλάλων’’, συνεχίζει ως ‘‘Αλληγορική Κασσάνδρα’’ την ‘‘Πουπουλένια εξομολόγησή’’ του. ‘‘Κατά μόνας και εν κρυπτώ’’, όπως πάντα συντελείται το θαύμα. Κρατώντας, βέβαια, και τις κεραίες της ευαισθησίας του για τα τεκταινόμενα εντός της κοινωνίας σε εγρήγορση. Στις πρόσφατες εκλογές (*σημ.: το παρόν άρθρο γράφτηκε τον Νοέμβριο του 2007) ήταν επικεφαλής του Κόμματος των Πρασίνων. ‘‘Τα ζητήματα της οικολογικής καταστροφής είναι σήμερα τα σοβαρότερα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα’’, λέει. ‘‘Πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουμε τη ζωή στον πλανήτη μας, που απειλείται από τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Αυτή είναι η πρώτη μας προτεραιότητα και μας επιβάλλεται εκ των πραγμάτων…’’

Έχει αρχίσει να σουρουπώνει όταν φεύγω από το σπίτι του. Έξω γίνεται χαμός. Άνθρωποι, αυτοκίνητα, μεταλλικοί ήχοι – το σύνηθες αλισβερίσι του άστεως. ‘‘Από πότε φέρονται στα μήλα έτσι;’’ Συλλογίζομαι. ‘‘Αυτό είναι απαράδεκτο… είναι ρατσισμός’’.

(Με πλάγια γραφή είναι γραμμένοι είτε στίχοι του Νάνου Βαλαωρίτη είτε τίτλοι ποιητικών του συλλογών.)

***

Πάνος Σταθόγιαννης, ‘‘ΠΕΡΙΣΤΥΛΟΝ’’, περιοδική έκδοση του Π.Ο.Υ. Υπουργείου Πολιτισμού, τεύχος 04, Νοέμβριος 2007.

ΟΙ ξενητεμένοι Έλληνες ξέρουν να νικούν!

Ότι και να κλέψεις απ' την Γιώτα Στρατή, λίγο θα είναι! Γι' αυτό, δείτε τα νέα της και ΣΥΓΧΑΡΕΙΤΕ ΤΗΝ κι εσείς, στην σελίδα της!
Εγώ θα της ευχηθώ από δω, να είναι γερή πάντα και έτσι δημιουργική! Να ενώνει Έλληνες και να σκορπίζει παντού αρώματα Ελλάδας!





Ποίημα της γλαρένιας

Είναι ένα απόσπασμα απ' τις "Αγάπες δίχως τέλος" της γλαρένιας μας.
Κάπου εκεί μέσα είμαστε όλοι μας, κι ας μην γράφει το όνομά μας, γιατί η γλαρένια ξέρει ν' αγαπάει όλον τον κόσμο, ποιητικά!

Τι να σου πω Νερένια μου για τις δικές μου αγάπες;

Δεν είναι λίγες. Χάνομαι μεσ’ τις πολλές αγκάλες.

Δέκα μονάχα απ’ αυτές βρίσκονται στο προφίλ μου

Να μην επαναλαμβάνομαι…δεν είναι και του στυλ μου…


Ψέμα θα είναι αν σου πω το Γλάρο δε λατρεύω!!!

Δεν είμαι κι’ εύκολο παιδί και …λίγο τον παιδεύω

Όμως εμένα θα ‘παιρνε και πάλι αν γινόταν

διατυμπανίζει συνεχώς ...μη ερωτώμενος …και όταν…


Μηδέ για τα γλαρόπουλα που είν’ το χαμόγελό μου,

τη μουσική και τις μπογιές κι’ ό,τι έχω στο μυαλό μου

όπως τώρα με σένανε που λες πως σου «μιλάω» (*)

Χα…θα ‘ναι που είσαι κι’ εσύ σκορπιός και …δεν το συζητάω…


Στιχάκια μου ζητήσανε (**)…προσπάθησα και τα ‘πα.

Τα παιδικά παιχνίδια μου, για τότε που …δεν τα ‘χα…

και της ζουζούνας μίλησα για κάποιες μου στιγμές

ανέμελες, υπέροχες μα και μοναδικές.


Δεν είναι ιδιαίτερα τα όσα αγαπάω

Μόνο είν’ οι αλήθειες μου γι’ αυτό και τα πονάω

Μιλώ για το σκυλάκο μου αλλά και τη... "μπεμπέκα"

Και έτσι οι αγάπες μου….δεν είναι μόνο ΔΕΚΑ…


Δε θα σου πω πως αγαπώ όλους στο ίδιο μέτρο.

Είναι αγάπες που …ΡΙΓΑΣ κι’ άλλες που ηρεμίζεις

Και κάποιες άλλες που πονάς ….

…και δεν τις συνεχίζεις…

*******

Γλαρένια μου, τι να σου πω; Τηλεπάθεια; Ήρθα να πάρω το λινγκ, είδα το συμπλήρωμα... και μπερδεύτηκα!

UPDATE: 28/9

Η ανάρτηση αφιερωμένη στην αγαπημένη από παλιά ANASA ή Ελπίδα (έτσι προ 4ετίας την e-γνώρισα) ή κυκλάμινο του βουνού, ή ΧΝΑΡΙΑ γιατί εκείνης της "μίλησαν" τα λουλούδια μου κι' εμένα ΠΑΝΤΑ η ψυχή της...

Βρε, κορίτσι!

Η δική μας κι αν είναι αγάπη δίχως τέλος!















Αθηναίοι, μην το χάσετε!

Ήταν να μην το "κλέψω" όλο παιδιά;

Να πάτε! Θα είναι όνειρο! Ποιος ξέρει; Μπορεί να "ονειρευτώ" κι εγώ, ως τις 3Οκτωβρίου!

28/9/10

Το όνειρο της Ιστορίας (Χόρχε Εδουαρντς)

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

2ο Ιβηροαμερικάνικο Φεστιβάλ ΛΕΑ : Λογοτεχνία εν Αθήναις

«Για ένα καλύτερο κόσμο στα χέρια μας»

29/9 έως 3/10 2010 στην «Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι)

Σας προσκαλούμε στη συνέντευξη τύπου στις 29 Σεπτεμβρίου στις 12.00 στην αίθουσα ”Γιάννης Ρίτσος”- Αμφιθέατρο Ρ/Σ Αθήνα 9,84 στην οποία θα παρευρεθούν οι επίσημοι καλεσμένοι του Φεστιβάλ μας.

Οι χώρες της Ιβηρικής και της Λατινικής Αμερικής είναι αγαπητές στην Ελλάδα, αλλά οι γνώσεις που έχουμε γι’ αυτές είναι αποσπασματικές.

Φλαμένκο, Μάρκες, Τεκίλα, Κολόμβος, Μπόσα Νόβα, Ταγκό, Σάμπα, Φάντο, Σαραμάγκου, Μπολίβαρ, Πεσόα, Νερούντα, Πελέ, Λόρκα, Τάκος….λέξεις γνωστές στον Έλληνα, ονόματα πασίγνωστα…..

Το ευρύ, όμως, αθηναϊκό κοινό, μέχρι πρόσφατα, δεν είχε ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς ικανό να συνδέσει όλες τις εκφάνσεις του μεγάλου ιβηροαμερικανικού πολιτισμού, από την ιστορία μέχρι το χορό, από την ποίηση μέχρι τη γαστρονομία, από το κόμικ μέχρι τη μουσική, από το μυθιστόρημα μέχρι τη ζωγραφική.

Μετά την επιτυχία του 1ου Φεστιβάλ ΛΕΑ 2009 και με αφορμή την έκδοση του πεντηκοστού (50ου) τεύχους του, το πολιτιστικό περιοδικό Sol Latino σε συνεργασία με το Διαπολιτισμικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το Ιnstituto Cervantes, το Κέντρο Γλώσσας και Πολιτισμού Abanico και την «Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι), διοργανώνουν για δεύτερη φορά το Φεστιβάλ ΛΕΑ 2010: Ιβηροαμερικανική Λογοτεχνία εν Αθήναις στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, από 29 Σεπτεμβρίου μέχρι 3 Οκτωβρίου (ελεύθερη ανεξαιρέτως είσοδος σε όλες τις δραστηριότητες).

Στη δεύτερη κατά σειρά διοργάνωσή του το λογοτεχνικό αυτό δρώμενο, τις πέντε ημέρες που θα διαρκέσει, θα προσφέρει ένα πλούσιο φάσμα δραστηριοτήτων επικεντρωμένων ως επί το πλείστον στην ισπανική και πορτογαλόφωνη λογοτεχνία (ομιλίες, συζητήσεις, εργαστήρια, στρογγυλά τραπέζια, παρουσιάσεις βιβλίων, ντοκυμαντέρ...), αλλά και στην ιστορία (διαλέξεις, ντοκυμαντέρ...), τις πλαστικές τέχνες (εκθέσεις εικονογραφίας, ζωγραφικής και γελοιογραφίας), τη γαστρονομία και τη μουσική (παραδοσιακοί και λαϊκοί χοροί, συναυλίες και εμφανίσεις διαφόρων dj´s) από χώρες όπου ομιλούνται τα ισπανικά και τα πορτογαλικά. Επίσης, τα μικρά παιδιά θα βρούνε δραστηριότητες που απευθύνονται σ’ αυτά (εργαστήρια, αφηγήσεις παραμυθιών, κουκλοθέατρο...). Καθημερινά θα προσφέρονται λιχουδιές απ τις χώρες που συμμετέχουν και άλλα πολλά. Σημειωτέον, θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία σε όσες δραστηριότητες το απαιτούν.

Προσκεκλημένοι τού Φεστιβάλ, λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες του ιβηροαμερικανικού κόσμου όπως οι: Χόρχε Έντουαρντς, Τομάς Σεγκόβια, Ρόσα Μαρία Μπρίττον, Λουίς Εντουάρντο Άουτε, Φερνάντο Ιγουασάκι, Χεσούς Αγκουάδο, Μπλάνκα Αντρέου, Γιούρι ντε Γκορτάρι, Εντμούντο Εσκαμίγια, Μαρία Λουίσα Καπέγια, Ομάρ Φιγκερόα Τούρσιος, Αντριάνα Μοσκέρα και η θεατρική ομάδα τού κουκλοθέατρου Bambalina. Θα συμμετάσχουν επίσης οι έλληνες συγγραφείς Πέρσα Κουμούτση, Ελένη Γκίκα, Κωνσταντίνος Βαδραχάνης και Θάνος Χατζόπουλος, καθώς επίσης και εκπρόσωποι του πορτογαλικού και ισπανικού πολιτιστικού εν ελλάδι κύκλου (Χουάν Βιθέντε Πικέρας, Πέδρο Ολάγια, Βίκτορ Ιβάνοβιτς, Δημήτρης Δρόσσος, Γιώργος Ρούβαλης και Σίλβα Πάντου μεταξύ άλλων). Όλοι αυτοί καθιστούν το Φεστιβάλ ΛΕΑ ένα άνευ προηγουμένου πολιτιστικό γεγονός για τα ελληνικά δεδομένα.

Το Φεστιβάλ τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών και του Υπουργείου Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας και την υποστήριξη των πρεσβειών της Αργεντινής, Βενεζουέλας, Βραζιλίας, Κούβας, Ισπανίας, Μεξικού, Ουρουγουάης, Παναμά, Περού, Πορτογαλίας και Χιλής και το Προξενείο της Κολομβίας.

Χώρος

«Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι)

Αίθουσες “Κωστής Παλαμάς” και ”Γιάννης Ρίτσος”- Αμφιθέατρο Ρ/Σ Αθήνα 9,84

Ωράριο – Horarios

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου, 19:00 - 23:00.

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου και Παρασκευή 1 Οκτωβρίου, 14:00 - 23:00.

Σάββατο 2 Οκτωβρίου, 11:00 – 23.00

Κυριακή 3 Οκτωβρίου, 11:00 - 23:00.

Είσοδος Ελεύθερη

Χορηγοί,

Ίδρυμα Μαρία Τσάκος

Ρ/Σ Αθήνα 9,84

Enzzo de Cuba

Teleperformance Hellas



Έκθεση Ιβηροαμερικάνικου Βιβλίου,

Εκδόσεις Πάπυρος

Εκδόσεις Opera

Εκδόσεις Ekati

Εκδόσεις Klett



Eleftheroudakis (Βιβλ’ια και στα Ισπανικά)

Εκδόσεις Livanis

Εκδόσεις Stochastis

Εκδόσεις Exandas

Εκδόσεις Okeanida



Βιβλιοπαρουσίαση,

1. Παρουσίαση του βιβλίου «ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ» του συγγραφέα Alan Pauls . Εκδόσεις Πάπυρος. Βασικός ομιλητής θα είναι η μεταφράστρια του βιβλίου κυρία Έφη Γιαννοπούλου. Μαζί της θα είναι και ο κύριος Θεόφιλος Τραμπούλης κριτικός τέχνης και μεταφραστής. Παρασκευή 1 Οκτωβρίου στις 18.30.

2. Παρουσίαση του βιβλίου Γλυκιά Πατρίδα του Ραμόν Λόπες Βελάρδε, Εκδόσεις Εκάτη. Με τους: Πέδρο Λάστρα, ανθολόγηση, και Ρήγα Καππάτο, μεταφραστή.

Σε συνεργασία με τις Πρεσβείες τής Χιλής και του Μεξικού στην Ελλάδα.

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010 στις 15.30



3. Παρουσίαση πρώτης έκδοσης ποιημάτων του Tomás Segovia στα ελληνικά. Παρουσιάζουν και συντονίζουν οι μεταφραστές τού ποιητή: Νίκος Πρατσίνης, Κώστας Παλαιολόγος, Ελένη Χαρατσή, Βίκτωρ Ιβάνοβιτς.

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010 στις 20.10


Επίσης, Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010 στις 21.00
Jorge Edwards, συνάντηση με το έργο του. Με τη μεταφράστρια Σαπφώ Διαμάντη και την Μάγδα Κοτζιά, διευθύντρια του εκδοτικοί οίκου Εξάντας. Μιλά για τον συγγραφέα και συντονίζει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα
Σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Χιλής.
Χ'ωρος: Αίθουσα "Γιάννης Ρίτσος" Αμφιθέαατρο Ρ/Σ "Αθήνα 9.84"



Μουσική και Χορό,

Latin Club Enzzo de Cuba presents: Live Manolo Vega y amigos

Latin Club Fuego presents: Old Memories, Best Dj’s of Latin Music

Restaurant Oro Toro presents: Live Ramon y La Cucaracha

Embassy of Mexico presents: Live Martha Moreleon

Restaurant Pasional presents: Live Stella Chroneoy y tango Pasional.

Και…

Flamenco Sentimientos

Brasil Dance Group “Beijaflor”

Dance from Colombia “Walter Quinones y su grupo”



Γευσιγνωσία,

Εστιατόριο El Salero (tapas from Spain)

Εστιατόριο Oro Toro (meat grill)

Εστιατόριο El Rincon Mexicano & company El Sabor

Εστιατόριο Pasional (argentinian food)





Έκθεση Ζωγραφική,

- Γελοιογραφίες του Omar Figueroa Turcios

- Ομαδική έκθεση «Φεστιβάλ ΛΕΑ 2010»

Βραζιλία

Λουίς Κάρλος Αγιάλα Ρεταμόσο

- Ananda

– Paris Bogea

Χιλή

- Jorja

- Victoria Stambolis

Κολομβία

- Julia Guerrero

- Alejandro Méndez

Κούβα

- Manolo Vega

Ισπανία

- Blanca Tiana Mas (ζωγραφιστές βεντάλιες και χαρακτική)

: Μεξικό

- Melina Moisidelis

- Saúl Miranda (φωτογραφία)

Παναμάς

- Γιάννης Τζωρτζής (φωτογραφία)

Ουρουγουάη

- Estela Carballo

• Galeria de Arte Las Flores Art Collection

Ανάμεσα στα έργα που θα παρουσιαστούν, ένα εξ αυτών έχει δωρηθεί στην Ύπατη Αρμοστεία τού ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα (UNHCR-Greece), με σκοπό να συμβάλλει στην ανθρωπιστική προσπάθεια υπέρ των προσφύγων.

www.lasfloresartcollection.com





Για περισσότερες πληροφορίες,

Adriana Martinez

Διευθύντρια του Φεστιβάλ ΛΕΑ 2010

Revista Cultural Sol Latino

Director-Editor

Teléfono: 210 9859682 - 6936797754

E-mail: info@solatino.gr

http://www.solatino.gr

http://www.lea-festival.com

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Τ' αγάπησα πολύ αυτό το μαγαζάκι...

Παιδιά, είδα τα σχόλιά σας και χάρηκα πολύ. Εντός ολίγου οι απαντήσεις, αφού κάνω μια στάση σε κάποιες σκέψεις της ημέρας, έτσι ... για μένα, για όσα δεν γράφτηκαν στην ώρα τους ... αλλά κάτι απ' αυτά, θέλω να μείνει, έτσι, ως άλλοθι.
Είπαμε: "Τα γραπτά μένουν" και μαρτυρούν σκέψεις, αισθήματα, συναισθήματα και στιγμές.

Χθες και σήμερα δεν πήγα καθόλου στο μαγαζί. Μάλλον χθες, πέρασα λίγο από κει και έφυγα, γιατί έχω αφήσει πίσω μου πολλές εκρεμότητες και δεν πάει άλλο.

Τις ήξερα αυτές τις εκρεμότητες, γι' αυτό και έκανα κάπως βιαστικά αυτή την εκδήλωση, μόνο και μόνο μην πάει και άλλο πίσω και αναβληθεί ή δεν γίνει ποτέ!

Χθες που έμεινα σπίτι, δεν είχα πολύ χρόνο για να σκεφτώ πολλά πράγματα. Σήμερα όμως, ενώ προσπαθούσα να βάλω μια τάξη στον κήπο και στο σπίτι μου, πέρασε χιλιάδες φορές απ' το μυαλό μου.

Τηλεφώνησα πολλές φορές στον γιόκα μου, αν θέλει να τρέξω να τον βοηθήσω, αλλά μου έλεγε συνέχεια:"Μείνε, μάνα, ξεκουράσου!"

Νόμιζε το παιδί ότι ξεκουραζόμουνα...
Δεν ήταν εύκολο. Ήξερα πως είχα παραμελήσει πολύ το σπίτι μου, αλλά δεν είχα προλάβει να δω τόσο καλά το χάλι του, ούτε να καταλάβω πόσο πολύ έλειψα απ' αυτό, ώς νοικοκυρά.

Ο κήπος μου "φώναζε' κάθε μέρα. Είχε καταντήσει σκουπιδότοπος. Ότι έφερνε ο αέρας, ότι άφηνα εγώ ποτίζοντας νύχτα βιαστική, τ' αγριοχόρταρα, οι ακλάδευτες τριανταφυλλιές που βγάζουν μάτια, ήταν εκεί και με περίμεναν.

Τον αγάπησα λίγο σήμερα τον κήπο μου, αλλά καμία σχέση με το παρελθόν. Ίσα ίσα για να τον ξεγελάσω να με περιμένει λίγο ακόμα, ως το φθινοπωρινό κλάδεμα.

Πρόλαβα και ξαναπήρα κάποια λουλούδια ξανά στο μπαλκόνι, μάλωσα και με τα πολύ βρώμικα κάγκελα," Αχ, να βρέξει να σας πω εγώ!" τους είπα ", "έχετε χάρη που δε μπορώ να καταβρέξω τον γείτονα!", κι έπιασε Θέ μου μια βροχή, άφησα τα ντουλάπια της κουζίνας που από ένα ξεχασμένο αλεύρι πήγαιναν να κάνουν κατάληψη τα μαμούνια, βούτηξα την σκούπα και το λάστιχο κι έτριβα, έτριβα με μανία, να φύγει όλη η σκόνη που άφησε το βιαστικό καλοκαίρι, που έφυγε κιόλας και ούτε καν, το κατάλαβα!

Εκεί που άλλα ανακάτευα και άλλα έκανα, είδα πως μου έλειπαν βάζα, γλάστρες, μπιμπελό και άλλα και έλεγα μόνη μου:"Αχ, βρε χαζό! Αφού το πήγες στο μαγαζί! Τι το ψάχνεις;"

Μετά από πολλές τέτοιες διαπιστώσεις και άλλες σκέψεις και προβληματισμούς, κατέληξα πως το αγάπησα πολύ αυτό το μαγαζί! Έφτασα να το ζυγίσω με το σπίτι μου στο χωριό, κι αναρρωτήθηκα αν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Ξαφνιάστηκα όταν είδα πόσο ειδικό βάρος είχε αυτός ο χώρος που έζησα μόνο έξι μήνες μαζί του!

Κι όμως, είναι αλήθεια, τ' αγάπησα πολύ αυτό το μαγαζί. Ένιωσα τόσα πράγματα σ' αυτόν τον χώρο, έδωσα τόσα απ' την ψυχή μου σ' αυτόν τον χώρο, κι ας μην φαίνεται τίποτα σαν ανακαίνιση. Έζησα τόσα πολλά σ' αυτόν τον χώρο, έκλαψα τόσο πολύ, πόνεσα τόσο πολύ, κουράστηκα τόσο πολύ, ονειρεύτηκα τόσο πολύ, γι' αυτό και δέθηκα τόσο πολύ.
Όλα "τόσο πολύ", σε μόλις έξι μήνες!

Μπήκε στη ζωή μου, τόσο ξόφαλτσα αυτό το μαγαζί, δεν κατάλαβα στην αρχή τι μου συνέβαινε, απλά ήξερα πως μπορώ δεν μπορώ, πρέπει να τρέξω στους δρόμους με τον δίσκο, πρέπει να ευχαριστήσω αυτόν που με στήριξε, πρέπει να σκύψω το κεφάλι σ' αυτόν που με πρόσβαλλε ή που με ταπείνωσε, γιατί δεν μιλάει ο ίδιος, αλλά το ποτό και η αρρώστεια του ή κάτι άλλο.

Έχω κλάψει πολύ γι' αυτό το μαγαζί. Έχω δώσει ζωή απ' τη ζωή μου, αφού παραμέλησα και επιδύνωσα προβλήματα της υγείας μου, αφού στερήθηκα οικογένεια, καλοκαίρι, χωριό, σπίτι, ξεκούραση, ύπνο και τόσα άλλα, συν το "φούσκωμα" στην Τράπεζα.

Να μην τα πολυλογώ, περιμένουν απάντηση στα σχόλιά τους και οι φίλοι μου! Ναι, είναι κι αυτοί φίλοι, και τους αγαπάω, κι ας μην τους έχω συναντήσει ποτέ!

Σκεφτόμουνα λοιπόν, σήμερα, αν είναι "Λάθος" για την ζωή μας αυτό το μαγαζί, θα πρέπει να το σταματήσω! Και κάπου εκεί, βαθιά, πολύ βαθιά, μου βγήκε αυτό: "Ότι τ' αγαπάω πολύ!"
Δεν ήταν που μόνη μου έψαχνα να βρω "τα γιατί", μόνο σ' ένα βιβλίο θα μπορούσαν να χωρέσουν, ήταν και τα τηλεφωνήματα γνωστών και αγνώστων ανθρώπων που με ψάχνανε, με θέμα τα βιβλία!

Τότε είδα πως τα χνάρια μου, όχι εσκεμμένα, αλλά επειδή εγώ το κουβαλάω πάνω μου το κουσούρι, έγιναν ελπίδα για κάποιους ανθρώπους.
Εκεί προβληματίστηκα πολύ, στο αν έχω δικαίωμα να το λέω: "Λάθος!" και να το σταματήσω...

Δεν ξέρω, "θα δείξει!" που συνηθίζει να λέει και ο γιος μου που απόψε χάρηκα τόσο πολύ που ήμουνα σπίτι και τον περίμενα και μου ήρθε και βρεμένος με το μηχανάκι!

Συγγνώμη, παιδιά "δια το προσωπικόν" και για την καθυστέρηση στην απάντηση των σχολίων σας!

Ήθελα να βγουν από μέσα μου, έστω και βιαστικά αυτές οι σκέψεις και όπως, όπως. Ξέρω πως ποτέ δεν με κρίνατε σαν συγγραφέα... κι αυτό με βολεύει, ειδικά όταν βιάζομαι!

Των αναμνήσεων

Ε, αφού τα ανέβασα στο Φεις, να μην τα ανεβάσω κι εδώ, να μην τα χάσω;

Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Κι αυτό το είχα σε πρώτη ζήτηση, να το βρω, μόλις αδειάσω! Έφαγα τιμωρία κάποτε γι' αυτό από έναν καθηγητή και η τάξη μου έχασε ένα διάλλειμά της.
Των αναμνήσεων, απόψε! Καλημέρα μας και Καληνύχτα μας, μαζί!

πριν από ένα περίπου λεπτό · · · Κοινοποίηση


Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ

Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Πολύ ωραίο τραγούδι! Δεν το ήξερα. Το βρήκα προχθές.

Στενά μου σύνορα που πια δεν με χωράτε τ' απομεσήμερα ο νους μου συλλογάται μα την απάντηση που μάταια γυρεύει, πώς να τη βρει που εδώ κανένα δεν βολεύει Ανάγκη πού 'γινες φιλότιμο να ζήσεις να ζητιανεύω τις δικές μου αναμνήσεις είν' η κατάληξη μα πια δεν με κρα...τάει, τούτο τ' ασπρόμαυρο που...
Δείτε περισσότερα
Πριν από 5 λεπτά · · · Κοινοποίηση

Μια αλλιώτικη βόλτα στην Ζαγορά

Αυτά ήθελα να σου χαρίσω, γλαρένια μου!
Μια γρήγορη βόλτα στο χωριό μου, στην Ζαγορά!
Με μηχανή, κι ας την φοβάμαι, πια!
Κρατήσου! Πετάμε!



Κι άλλο ξύπνημα αναμνήσεων



Στο παλιό στο σπίτι στο χωριό, είχε η μάννα και μπλε φούσκες που τύλιγαν τις κορομηλιές, ακόμα και πλάκες απ' την σκεπή, όπως και πολλών ειδών κολοκύθες.
Τώρα, δεν έχω, γι' αυτό τις έκλεψα απ' την γλαρένια μου, για να καλύψω τα κενά μου...




Τα κεράκια της Ελπίδας...

Γλαρένια μου, δεν το πιστεύω! Κεράκι εννοούσες το λουλούδι μου;
Έχω κορίτσι μου, πολλά κεράκια εγώ! Αυτά με κρατάνε εδώ και χρόνια...
Τι να πω; Συγκλονισμένη... γενικώς με σένα και μεταφυσικώς...

Κεράκι
Τρίτη, 06 Μάιος 2008 22:45

Hoya

Χόγια ή Ασκληπιό

HOYA.jpgΠολύ όμορφο, αειθαλές αναρριχητικό φυτό, που πήρε τ' όνομα του από τον Άγγλο ανθοκόμο Thomas Hoy. To κεράκι με 200 περίπου είδη κατάγεται από τις περιοχές της ανατολικής Ινδίας, της Νότιας Κίνας και της Αυστραλίας. Γνωστές είναι δύο ποικιλίες, οι οποίες το καλοκαίρι βγάζουν κηρώδη υπόλευκα άνθη σε σχήμα αστεριού με κόκκινο κέντρο. Τα άνθη έχουν διάταξη σε κορύμβους, που στρέφονται προς το φως. Το βράδυ και τη νύχτα αφήνουν ένα γλυκό άρωμα και μερικές φορές, όταν έχει ζέστη, εκκρίνουν ένα γλυκό σα μέλι νέκταρ. Το κεράκι θέλει ένα μέρος φωτεινό έως ημισκιερό με θερμοκρασία δωματίου ή και πιο ζεστό ακόμα. Δεν έχει πρόβλημα με τον ξηρό αέρα των εσωτερικών χώρων. Προφυλάξτε το όμως από τον καυτό μεσημεριάτικο ήλιο, τα ρεύματα και τις απότομες μεταβολές θερμοκρασίας. Από τη στιγμή που θα βγάλουν μπουμπούκια, απαγορεύεται να τους ξανααλλάξετε θέση! αν το μετακινήσετε θα ρίξει τα φύλλα του. Απ' όταν βγουν τα μπουμπούκια μέχρι την ανθοφορία ραντίζετε τα φύλλα του τακτικά με νερό και ρίξτε λίπασμα κάθε 6 μήνες. Αλλαγή γλάστρας πρέπει να γίνεται σπάνια και με μεγάλη προσοχή.

Είδη

HOYA_carnosa.jpg Hoya carnosa, το μεγάλο κεράκι, έχει παχιά σαρκώδη φύλλα και σχηματίζει μακριά ευλύγιστα κλαδιά. Μπορεί να ζήσει πολλά χρόνια. Μπορείτε να το τραβήξετε να αναπτυχθεί σε μια πέργκολα ή γύρω από ένα παράθυρο. Μην κόψετε το μίσχο, γιατί από εκεί θα βγουν τα νέα λουλούδια. προτιμά περισσότερη δροσιά το φθινόπωρο και το χειμώνα.

HOYA_bella.jpgΗ Hoya bella είναι πιο ντελικάτη και ενδείκνυται πιο πολύ για κρεμαστή γλάστρα. Έχει περισότερη ανάγκη από ζέστη.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Το "ξύπνημα" μιας τριετίας

Με αφορμή ένα σχόλιο εκεί, είδα στα γρήγορα στιγμές απ' την ιντερνετική ζωή μου.
Συγκινήθηκα.
Ναι, φίλε μου! Έτσι ξεκίνησα... κι ακόμα πάω.

Αν ήξερα, ναι, θα έκανα γενέθλια στα χνάρια, αν και για μένα... η δεύτερη εκδήλωση, κάπου εκεί ανήκε μέσα μου. Στα πενήντα και στο ερώτημα "παρά πόσο;"
Δεν είπα όμως τίποτα, ούτε στην οικογένεια. Αυτή τη βραδιά την χάριζα σε μένα, γι' αυτό και κάλεσα κάποιους σημαντικούς για μένα ανθρώπους. (Όσους πρόλαβα να βρω και να ειδοποιήσω).

Τέλος πάντων, ας μην το αναπτύξω. Κρατάω εδώ το παλιό μου βιντεάκι.



Να είμαστε καλά και να μπορούμε να γυρίζουμε εμείς οι ίδιοι στο παρελθόν. Να μην το κοιτάζουν άλλοι... αντί για μας, ενώ λείπουμε...

Η Ελπίδα μου, αντέχει!






Κι επειδή δεν μπορώ χωρίς λουλούδια...

Αυτό το λουλουδάκι, ούτε ξέρω πως το λένε, εγώ το λέω: "Ελπίδα", ήταν παραμελειμμένο εδώ και χρόνια στον κήπο μου και ανήκε (για μένα) στην κατηγορία πρασινάδα...
Φέτος, μια ωραία μέρα, εκεί που διαπίστωσα ότι τα λουλούδια μου αντέχανε την απουσία μου μεν, διψούσανε πολύ δε, το βλέπω γεμάτο ροζ λουλουδάκια!
Τρελάθηκα απ' τη χαρά μου και αμέσως το ανέβασα πάνω στην άδεια σκάλα μου (πια, γιατί μια σκάλα με λουλούδια καθώς και τα μπαλκόνια, θέλουν φροντίδα και προδέρμ κι εγώ όλο έλειπα, λείπω, στο μέλλον δεν ξέρω...), για να το βλέπω και να το φροντίζω.
Κάποια ωραία μέρα όμως, είδα πως είχαν ξεραθεί όλα του τα ανθάκια. Έτσι, το πήρα κοντά μου, στο μαγαζί.
Εκεί στην αρχή, το ένιωσα ζαλισμένο, είπα "θα μου πεθάνει, το κούρασα" και άρχισαν να χλωμιάζουν και τα πράσινα φύλλα του.
Ως που μια ωραία μέρα ανακάλυψα το πρώτο ροζ λουλουδάκι κοντά στο φως!
Χάρηκα, τόσο πολύ! Το είπα σε όλους! Σε γείτονες και πελάτες.
Αυτές τις μέρες δε, που άνθισε και δεύτερο και μάλιστα κοίταζε προς τα μέσα του μαγαζιού...
Τι να σας πω;
Πετάω!
Η Ελπίδα μου, ζει! Αντέχει, ακόμα!

Πανελλήνιο Αστρονομικό Συνέδριο



Πανελλήνιο Αστρονομικό Συνέδριο

Τ'αστέρια ενδιαφέρουν σίγουρα την φίλη μου την Λίτσα Στάμου.
Κι εμένα... αλλά!

Η θετική άσκηση του γονεϊκού ρόλου



Η θετική άσκηση του γονεϊκού ρόλου σεμινάριο στην Νέα Ιωνία, Βόλου.

Εδώ τι να πεις;

Εύγε στον Βόλο για τις "ανησυχίες" του και τα θέματά του!

Χορός και κίνηση στο Δίαυλο



Κι εδώ, μια απ' τα ίδια!
Με χίλια θα γραφόμουνα σε πολλά μαθήματα του Διαύλου, αλλά... ας μην το συζητάμε!

Κατερίνα,σκάσε και προχώρα, έστω και χωρίς χορευτική κίνηση!

Θέατρο και εγγραφές



Αν ήταν όλα αλλιώς, που λέει και η Αλκυόνη Παπαδάκη, σίγουρα θα γραφόμουνα, αλλά...

Εγγραφές στη Δραματική Σχολή του Βόλου.

Συγκέντρωση καταστηματαρχών



Ξέρω ότι το τσιγάρο κάνει κακό, δεν ξέρω όμως τι θα γίνει με τα ανάλογα μαγαζιά και το ψωμί μας. Βρίσκω πως οι νόμοι χρειάζονται και τον ανάλογο χρόνο για να εφαρμοστούν και πως είναι άδικο. Καλύτερα να μας έλεγαν: "Κλείστε τα μαγαζιά σας!" παρά: "Διώξ' τε τους καπνιστές!"

Παρασκευή λοιπόν, συγκέντρωση μπροστά στην Αργώ στην παραλία του Βόλου, για τσιγάρο και Φ.Π.Α.

Άντε ν' ανεβάσεις και τις τιμές! Ήδη κρατάμε τεφτέρι...

Η μητρότητα είναι τέχνη και διδάσκεται!



Από την ΙΑΣΩ Θεσσαλίας, Δωρεάν μαθήματα "Μαιευτικής Φροντίδας" και "Μητρικής Τέχνης"!

Θέ μου, θέματα! Νέοι γονείς, τρέξ' τε!

Εφημερίδες

Το ότι παίρνω τις εφημερίδες για το μαγαζί, για να διαβάζουν οι πελάτες, δεν έχει καμία σχέση με το ότι προλαβαίνω να τις διαβάσω κι εγώ. Πολλές φορές εξαφανίζονται ή τις βρίσκω τρυπητές, γιατί όλο και κάποιος κάτι έχει κόψει.
Ωστόσο, κάποιες φτάνουν σπίτι και προλαβαίνω, έστω και καθυστερημένα να τις ρίξω μια ματιά.
Απ' αυτές τις ματιές, κάτι έκοψα απόψε και λόγω ημερομηνιών τα ανεβάζω ως επείγοντα, γιατί όλο και κάποιον θα ενδιαφέρουν!

Αλήθειες

Μια και έλεγα για λογαριασμούς, θυμήθηκα κάτι που μου είπε ο μπάρμπα Αντώνης σήμερα.
Συναντήθηκε με έναν συγχωριανό του που είχε πάρα πολλά χρόνια να δει και μεταξύ των άλλων, εκείνος του είπε:
"Αχ! Βρε Αντώνη! Γεννηθήκαμε με πείνα, με πείνα θα πεθάνουμε!"

Γεννήθηκαν και οι δυο τους το σαράντα.

Συγκίνηση απ' τον Πόρο





Μεγάλη συγκίνηση ένιωσα σήμερα, όταν ο ταχυδρόμος έφερε αυτή την κάρτα!
Δεν ήταν που είχα πολύ καιρό να νιώσω ότι ο ταχυδρόμος δεν φέρνει μόνο λογαριασμούς και υποχρεώσεις...
Δεν ήταν η διαπίστωση ότι ο "φίλος" μας είναι ο τελευταίος των ρομαντικών...
Ήταν πολλά άλλα.

Ευχαριστούμε, "φίλε" μας, που μας είχες στην σκέψη σου, ακόμα κι όταν ήσουνα στον πανέμορφο Πόρο! Και σε μας λείπει η ζεστασιά της παρουσίας σου, ειδικά στις εκδηλώσεις μας που σίγουρα είχες πολλά να πεις!
Να είμαστε καλά, στις επόμενες...
Σε περιμένουμε!
Πάντα με εκτίμηση και αγάπη!

Τα γραπτά έμειναν...

Τα γραπτά έμειναν... άσχετα αν εγώ δεν πρόλαβα να γράψω κάτι ολοκληρωμένο για το θέμα.

Φυσικά και δεν τα διάβασα, εκτός απ' των παιδιών που με τιμήσανε!

Να είστε καλά, παιδιά!


Ξημερώματα Τρίτης ώρα 5 και 22.

Δύσκολο να κοιμηθώ, αφού ξύπνησα τόσα γράμματα, και τόσες λέξεις μέσα μου. Έπιασαν κουβέντα, κάνουν τόση φασαρία, αδύνατον να κοιμηθώ, αν και πρέπει.

Ξέρω πως αυτό θα γίνει μόνο, όταν καταφέρω να τις βάλω σε μια σειρά, να τις καθησυχάσω, να τις χαϊδέψω , να τις νανουρίσω στην χειρότερη μέχρι να κοιμηθούν, για να μπορέσω να κοιμηθώ κι εγώ. Μου έχει συμβεί κι άλλες φορές, μα τώρα με μαλώνουν.

«Ξεσήκωσες όλο τον κόσμο να σου πει γιατί γράφει, τους κάλεσες κιόλας να σου το πουν από κοντά, μα εσύ η ίδια δεν το έχεις ψάξει και τόσο το θέμα αυτό. Γιατί;

Αν σε ρωτήσουν, τι θα τους πεις; Τώρα δεν προλαβαίνω να γράψω, γι’ αυτό απαλλάξ’τε με! Θα είσαι φάουλ.

Είπες δημόσια πως θα τους πεις πως νιώθεις τώρα που δεν γράφεις.

Κάνε τουλάχιστον αυτό. Πες τους πως πνίγεσαι, πες τους πως δεν ισορροπείς, πες τους πως η ψυχή σου διαμαρτύρεται, έχει γεμίσει , επιβάλλεται ν’ αδειάσει , γι’ αυτό και πονάει πολύ τελευταία. Πες τους πως εσύ την φρόντιζες και την άδειαζες συχνά, γιατί η δική σου ψυχή, εύκολα γεμίζει. Μπορεί από κάτι πολύ απλό, έως κάτι πολύ σημαντικό. Όπως και να ‘χει , πρέπει να τους πεις πως νιώθεις όταν γράφεις, κι από κει θα καταλάβουν όλοι, αν πράγματι πνίγεσαι και πόσο.

Ναι, από κει να ξεκινήσω, αν και δύσκολα θα’ βρω την αρχή. Έχει μπερδευτεί πολύ το κουβάρι. Δε γράφω πάντα για τους ίδιους λόγους. Εκείνο που ξέρω είναι το αποτέλεσμα. Κάθε φορά που γράφω, νιώθω πως με κάποιον μίλησα, κάποιος με άκουσε, κάποιος με κατάλαβε, κάποιος βρήκε τις ισορροπίες του και αυτή είμαι εγώ η ίδια.

Γράφοντας στο προσωπικό μου ημερολόγιο, 30 χρόνια τώρα , νιώθω πως κάνω ψυχοθεραπεία. Αφήνω στο χαρτί χύμα τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου και πριν καλά καλά τελειώσω έχω βρει και την λύση. Σαν να μ’ άκουσε μια αόρατη φίλη και με συμβούλεψε. Πολλές φορές εντοπίζω προβλήματα ή σημαδάκια που δεν τα είχα προσέξει, εκείνα όμως για να ξεπηδήσουν στο χαρτί, κάποιο λόγο είχαν.

5και 52 Η αρχή έγινε. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται. Ένα χασμουρητό μου λέει πως χαλάρωσα λίγο και πως τώρα θα μπορέσω να κοιμηθώ πιο εύκολα. Και τα γράμματα κούρνιασαν νυσταγμένα, δεν τα ξεχωρίζω εύκολα.

Αύριο μου λένε, κλείνοντας μου το μάτι το (Α) το (υ) το (ρ) το (ι) το (ο).

Αύριο, καλά μου γράμματα. Αύριο. Προλαβαίνουμε μέχρι την ώρα της εκδήλωσης να βάλουμε σε μια τάξη τις σκέψεις μας, ώστε να είμαστε κατανοητοί στους άλλους, γιατί εγώ κι εσείς με βοηθάτε και γράφουμε ότι λέει η ψυχή μας, γιατί…

Εσείς κι αν έχετε ψυχή!

Τρίτη μεσημέρι

Με λίγα λόγια και στα γρήγορα.

Γράφοντας, νιώθω πως παρηγορώ το παιδί που κλαίει μέσα μου, για Χ λόγους.

Τώρα που ετοιμάζω αυτές τις εκτυπώσεις είναι ξημερώματα Τετάρτης, ώρα 2 και 10.

Ξέρω ότι οι ώρες τρέχουν και δεν με περιμένουν να σκεφτώ δυο λόγια να σας γράψω, για να σας πω εκείνη την ώρα που θα είμαστε μαζεμένοι όλοι μαζί.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι γράφω πάντα την ψυχή μου και πιστέψ’ τε με, αυτή είναι που με κρατάει αυτή τη στιγμή όρθια!

Ήμουνα στο μαγαζί μέχρι αργά, κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να αναρρωτιέται αν έπρεπε να κάνω περισσότερη καθαριότητα ή να σας γράψω δυο λόγια. Είδα ότι ήμουνα πολύ κουρασμένη και για τα δυο και έφυγα.

Εγώ βάζω την αγάπη μου για την γραφή και το θέμα. Βάλ’ τε σας παρακαλώ εσείς όλα τα άλλα, γιατί εγώ δεν πρόλαβα να προετοιμαστώ όπως θα ήθελα…

Ήδη, ζήτησα ενισχύσεις απ’ τους φίλους του ίντερνετ, γιατί ήξερα πως οι μέρες που είχα μπροστά μου ήταν πολύ λίγες!

Ζήτησα απ’ τους φίλους μου στο ίντερνετ να μου γράψουν γιατί γράφουν, για να σας μεταφέρω τα λόγια τους, αλλά φαίνεται πως κουράστηκαν να γράφουν ή είναι ακόμα διακοπές! Δεν έπιασε για καλά το φθινόπωρο και έχουν ξεχαστεί στις θάλασσες και στα βουνά!

Εμείς όμως, μια και μαζευτήκαμε, έχουμε τόσα να πούμε!

Θέλω να τιμήσουμε όμως τα παιδιά που μπήκανε στον κόπο και πρόλαβαν και κατέθεσαν τις σκέψεις τους. Αυτοί είναι:

Ανώνυμος είπε...

...θα σκεφτώ...!!! και θα επανέλθω!!!!!!
Υιώτα, ΝΥ

17 Σεπ 2010 7:21:00 π.μ.

Τα χνάρια είπε...

Αυτά τα σχόλια θα τα εμφανίσω μετά την εκδήλωση, για να μην επιρεάζεστε μεταξύ σας, αν τυχόν συμφωνείτε με προηγούμενο σχόλιο.

17 Σεπ 2010 12:27:00 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Πριν αρχίσω να γράφω πίστευα βαθιά ότι αυτοί που γράφουν, ανεξάρτητα από τους λόγους που μπορεί οι ίδιοι να επικαλούνται, γράφουν για να δικαιώσουν τη ζωή τους, την ίδια τους την ύπαρξη. Που θα πει για να ξορκίσουν την ιδέα του θανάτου (τους) και πάνω από όλα το φόβο του θανάτου. Γράφουν για να αφήσουν τα ίχνη τους· κάτι να μείνει πίσω κι από κείνους, γράφουν για να μην ξεχαστούν. Όμως εγώ ξεκίνησα να γράφω για άλλο λόγο. Όχι για να μην ξεχαστώ αλλά για να μην ξεχάσω. Για να μην μου πάρει ο χρόνος τα πρόσωπα που αγάπησα, και τα σώματα που αγάπησα, και τα μέρη που αγάπησα. Για να μπορώ πάντα να επιστρέφω σ' αυτά...

18 Σεπ 2010 2:54:00 π.μ.

maria είπε...

Βαζω μερικα λογια στις εικονες μου για να θυμαμαι τι μου ειπαν οι τοποι που περπατησα.
Γραφω επειδη ειναι μερικα πραγματα στη ζωη που δε θελω να ξεχασω και απ την αλλη ειναι μερικα πραγματα στη ζωη που θελω να θυμαμαι πως πρεπει να ξεχασω.
Καλη επιτυχια.. γενικα σε ολα!!

20 Σεπ 2010 9:42:00 μ.μ.

…………………………………………..

Έκπληξη για μένα ήταν και η ανάρτηση του φίλου μου Μυτηλινιού Στράτου Δουκάκη, αρθρογράφος και συγγραφέας που γνώρισα μέσω του ίντερνετ, όπως και την Γιώτα Στρατή. Γράφει στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣΝΕΤ, αφού πρώτα με παραπέμπει με το εξείς σχόλιό του:

Μηθυμναίος είπε...

Γεια σου Κατερίνα μου,

Υποστηρίζοντας την προσπάθειά σου να δώσεις λόγο και χώρο σε ανθρώπους που έχουν, πες το συνήθεια, θες μεράκι, ίσως ταλέντο ή κουσούρι να «μουτζουρώνουν» λευκές κόλες, χαρτιά, τετράδια ή ό,τι άλλο τέλος πάντων, σου αφιερώνω τούτο το σημερινό μου άρθρο στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ!

Έτσι που λες, Κατερίνα…

Και πάλι σου εύχομαι καλή επιτυχία. Δεν ξέρω γιατί, πιστεύω όμως, πως κάτι καλό θα βγει…

21 Σεπ 2010 9:44:00 μ.μ.

Έτσι που λες, Κατερίνα…

Γράφει: Δουκάκης Στράτος
21/09/2010

Είναι φορές που έτσι και δε σημειώσω αμέσως κάτι που σκέφτομαι και θέλω να το γράψω, πάει, το ’χασα. Λες και το κεφάλι μου δεν επιτρέπει διαρροές σκέψεων! Αυτό μου συμβαίνει συχνά. Και δεν το παθαίνω μόνο με τις σκέψεις, αλλά και με ονόματα, με πρόσωπα, καταστάσεις, λέξεις, στίχους, τραγούδια και… τόσα άλλα. Κι ενώ τεντώνω κεραίες κι απλώνω τα χέρια μου να τα «συλλάβω», αυτά, το ένα μετά το άλλο, «γλιστράνε» απ’ τη σκέψη μου και ξεμακραίνουν. Άλλα χάνονται κι άλλα επανέρχονται… Αυτή η βασανιστική διαδικασία δημιουργεί την προσωπική μου άμπωτη και παλίρροια. Έχω την αίσθηση - και πολύ φοβάμαι - ότι σύντομα, αν δεν ασκηθώ, θα έχω πρόβλημα ακόμα και με τις έννοιες. Θα νιώθω τη σημασία τους αλλά δε θα μπορώ να τις εκφράσω…
Τι να σου κάνει και τούτο το ρημάδι το μυαλό, έχει σκουριάσει και δείχνει να υπολειτουργεί… Δε συγκεντρώνεται εύκολα. Έχει την πρόθεση, αλλά δε συναντιέται με το αποτέλεσμα. Αναπηδά σε κάθε λέξη και αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί. Ανοίγεις, ας πούμε, ένα βιβλίο κι ύστερα από λίγο νιώθεις πως δεν έχεις αφομοιώσει ούτε μια γραμμή. Παρεμβάλλουν, έξαφνα, κάτι άλλα άσχετα και χάνεις τον ειρμό. Ώρες-ώρες σού έρχεται στο νου μια όμορφη σκέψη, μα είναι τόσο μπερδεμένη που, πριν ακόμη σχηματίσει ένα νόημα, εξαφανίζεται. Αφήνει μόνο, στο βάθος, κάτι σκόρπιες λέξεις να αιωρούνται, να έρχονται, να παρέρχονται και να αντηχούν σα μακρινός αντίλαλος. Προσπαθείς να τις ξεδιαλύνεις, παθιάζεσαι κι αρχίζεις να ψάχνεις… «Σκάβεις» μέσα σου, ξοδεύοντας, ο αφελής, φαιά ουσία, λες και σου περισσεύει για να τη σπαταλάς σε τέτοια… άσχετα. Απ’ την άλλη, αν δεν το κάνεις, είναι σα να προσβάλλεις τις ταπεινές σου γνώσεις.
Έρχονται όμως και κάτι άλλες στιγμές, λουσμένες απ’ τις λιακάδες της σκέψης, που σε κάνουν να πιάνεις αμέσως χαρτί και μολύβι και σε χρόνο μηδέν να τις αποτυπώνεις. Και καθώς όλα προχωράνε μια χαρά κι έχεις την αίσθηση ότι αυτή η μαγική αχτίνα του ήλιου ρίχνει το φως της επάνω τους, εκείνες σε μια στιγμούλα, μέχρι να περάσουν απ’ τη σκιά στο φως, διαλύονται… Ιδίως, όταν είσαι πια στα τελειώματα του κειμένου που γράφεις κι ενώ ενθουσιασμένος είσαι έτοιμος να φωνάξεις: «επιτέλους τέλειωσα», πριν προλάβεις να δώσεις τέλος, ένας απρόσμενος άνεμος αρχίζει μονομιάς να φυσάει για να σκορπίσει ό,τι είχες έτοιμο στο μυαλό σου. Τέτοια παιχνίδια κάνει το μυαλό και σ’ οδηγεί σε αδιέξοδο. Είναι να μην αγχώνεσαι;
Γι’ αυτό κι εγώ, όπως κι εσύ Κατερίνα, έχω παντού μισογεμισμένα χαρτάκια, μπλοκάκια και τετράδια, ακριβώς για να προλάβω να τα σώσω πριν αυτός ο άσπλαχνος ξαφνικός άνεμος τα πάρει και τα σηκώσει. «Τα λόγια πετούν, τα γραφτά μένουν». «Verba volant, scripta manent», όπως το λένε. Κι αν κάποιος - όποιος και να ’ναι - τύχει και σε δει σε τέτοια κατάσταση, είναι ευνόητο, ο άνθρωπος να ρωτά: «Γράφεις! Τι γράφεις; Ποιος θα τα διαβάσει;» Εδώ είναι το θέμα.
Έτσι που λες, Κατερίνα, δε γράφω μόνο για να τα διαβάσουν άλλοι. Εκείνα που γράφω για να τα διαβάσουν οι άλλοι είναι αυτά που μ’ έχουν κυριολεκτικά παιδέψει μέχρι να πάρουν μορφή. Τα άλλα, αυτά που γράφω, σημειώνω κι αποθηκεύω, για να μη μου φύγουν και πάνε χαμένα, είναι της ανάγκης! Τα έχω φυλαγμένα γιατί, ποιος ξέρει, αν κάποια στιγμή το μυαλό σαστίσει κι έχει δυσκολίες στο να διατυπώσει μια σκέψη, να τα ’χω έτοιμα τουλάχιστον, μη χρειαστεί να ξοδέψω κι άλλη φαιά ουσία. Το είπαμε εξάλλου…

Κατερίνα μας,
...πάντα "κάτι καλό" βγαίνει από τα ...αγκάθια του μυαλού μας!
ακόμη κι ότι του...αδειάζουμε τις υπερφορτωμένες μπαταρίες του... είναι αρκετό να δημιουργηθεί μια "απογείωση", μια ανανέωση, μια στιγμή που θα φτερουγίσει όταν την κοιτάξουμε μια άλλη διαφορετική στιγμή.

Όσο για μένα... νομίζω ότι αν δεν γράψω κάτι, μέρα-παρα-μέρα... θα χάσει η Βενετιά βελόνη...
!!!
άλλοι καπνίζουν και δεν αναρωτιούνται για πιο λόγο...
άλλοι ζωγραφίζουν...
’αλλοι γράφουν "λαϊκή" ποίηση, ’αλλοι εγκεφαλική...
άλλοι, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα... και πάει λέγοντας...
Γράφω, Κατερίνα μου, και σκέπτομαι
τάχα ποιος να είναι ο λόγος που κάθε αγριολούλουδο ξεπετάγεται κάθε Άνοιξη...
το ποτάμι που συνεχίζει το -μονότονο ίσως για κείνο-, παραμιλητό του...
το κυκλαμινο, που σκάζει από την...πατάτα του και μας δείχνει την υπέροχη κρυμμένη ομορφιά του...
καταλαβαίνεις, καλή μου,
για τον ίδιο λόγο που δεν μπορείς κι εσύ να σταματήσεις...!!!

Σας φιλώ, όλες και όλους, από μακριά,
με την ευχή να ...συνεχίζετε,
πάντα με αγάπη,
Υιώτα,
Αστοριανή,
Νέα Υόρκη

Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ «ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ» ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ:

http://tokafeneiontoukyklaminou.blogspot.com/

Από εκεί θα βρείτε το ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ «του κυκλάμινου του βουνού» (ΠΥΞΙΔΑ)

Το mail μου είναι: kyklaminovounou@yahoo.gr

Σας «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» όλους, από καρδιάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας!

Κατερίνα Σταματίου – Δεσπότη, Παπαθεοδώρου

Ή αλλιώς: Κατερίνα Δε.Στα.Πα.