Απ' την μήτρα ξεκινάει η ζωή. Από κει ξεκινάνε όλα. Από μια γερασμένη μήτρα γεννήθηκα κι εγώ που ο πατέρας μου έξυσε άθελά του. Αυτό το δευτερολέπτων ξύσιμο ήταν η αφορμή που αυτή τη στιγμή εγώ - ναι, πάντα εγώ- υπάρχω και αυτή τη στιγμή γράφω στον αέρα, αντί για το ημερολόγιό μου.
Δεν θέλω να το πάω μακριά, απόψε. Το απόψε έγινε ήδη ξημέρωμα Κυριακής. Δεν έχω χρόνο να περιεργαστώ την πέτρα, είναι τόσο μεγάλη και σκληρή, δεν προλαβαίνω. Θα ήθελα να ξεκινήσω απ' την αρχή, μα, αφού είμαι κοντά στον πόνο, αυτόν θα σκαλίσω πρώτα.
θ' αφήσω τ' αδέλφια που βγαίνουν απ' την ίδια μήτρα και λέγονται πραγματικά αδέλφια, και εννοώ τ' αδέλφια μου και θα μιλήσω γι' αυτά άλλη στιγμή.
θ' αφήσω τα παιδιά μου που βγήκαν απ' την δική μου μήτρα και γι' αυτά θα μιλήσω άλλη στιγμή.
Απόψε θέλω να μιλήσω για πέτρες που είναι στον ίδιο χώρο, που έχουν κι εκείνες μήτρες, που έχουν γεννηθεί από μήτρες, που κάποτε επικοινωνούσαν μεταξύ τους και τώρα λόγω συνθηκών και της σκληράδας της ζωής έχουν χάσει την σωστή επαφή και επικοινωνία μεταξύ τους.
Είναι όμως πέτρες αγαπημένες, γειτόνισσες και φίλες (ή φίλοι - και το αρσενικό είναι μέσα στην πέτρα, αλλιώς δεν υπάρχει ζωή) και θα μιλήσω για τις φιλίες, μικρές ή μεγάλες, υπαρκτές ή όχι, αληθινές ή όχι, μα που όμως, υπήρξαν.
Και ναι, επειδή δεν γράφω παραμύθι, ούτε μυθιστόρημα, επειδή είμαι υπαρκτό άτομο και δεν ντρέπομαι για ότι νιώθω και ότι σκέφτομαι, θα μπω κατευθείαν στην ουσία, δίνοντας προτεραιότητα στα θέματα με σειρά χρονολογική, σε ότι αφορά την φιλία, τις φιλίες, όπως τις εννοούμε εμείς οι άνθρωποι, και συγκεκριμένα εγώ. Μόνο που εγώ θα τις ξεχωρίσω σε κοντινές και ιντερνετικές. Στο κοντινές εμπεριέχονται και οι ιντερνετικές, γιατί κάποια πρόσωπα από δω τα συναντώ και στην ζωή μου από κοντά ή μέσω τηλεφώνου αν υπάρχει χιλιομετρική απόσταση.
Θά 'θελα πολύ να μιλήσω για τις άλλες σχέσεις μου, αυτές που καταλαμβάνουν το99%της
ζωής μου, μα απόψε επείγει να αναφερθώ στο १% (ένα) που πολλές φορές γίνεται εκατό (ακόμα να λύσω το πρόβλημα με τα κινέζικα του μπλόγγερ) , έτσι, γιατί με κερδίζει και αυτή είμαι στο κάτω κάτω.
Είναι καιρός να πάω στην επόμενη ανάρτηση, γιατί θέλω πραγματικά, λευκή σελίδα. Εκεί δεν θέλω πέτρες, ούτε αίματα, ούτε γρίφους, ούτε λογοτεχνικές απόπειρες στον αέρα. Αυτές είναι για όσους κάθονται, για όσους έχουν χρόνο, μόρφωση, ταλέντο και ευχέρεια. Γενικώς. Δεν προσπαθώ να αποδείξω τίποτα, δεν θέλω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα. Έτσι μου βγήκε νωρίτερα, έτσι κράτησαν οι προηγούμενες λέξεις κάποιες σκέψεις και στιγμές μου.
Δεν έχω υποχρέωση να απολογηθώ για την μη σταθερή γραφή μου. Κι ούτε ξέρω αν θα το βγάλω στον αέρα, ούτε και που με νοιάζει. Απλά αν βγει, θα υπάρχει μια ροή της ψυχολογίας μου, (γενικώς...) για τον όποιο φίλο ή αναγνώστη. Τίποτ' άλλο. Εγώ αφήνω πίσω μου ότι έγραψα και δεν ξαναγυρίζω. Αρκεί που κάτι ξεφόρτωσα από πάνω μου. Ήδη νιώθω ξαλαφρωμένη.
Πάω λοιπόν μπροστά και αφήνω πίσω μου τα σκληρά που με μπερδεύουν και μου θυμίζουν πέτρες, που με κάνουν πέτρα που πετρώνουν την ίδια την καρδιά και την ψυχή μου.
(Στις αναρτήσεις μπορεί να υπάρχει κάποια συνεχόμενη ροή, μα η ώρα που γράφτηκε η κάθε μια, δεν είναι ίδια και μ' αυτό θέλω να πω πως η ζωή, οι στιγμές οι σκέψεις και τα συναισθήματα, κι αυτά τρέχουν... Ποτέ το νερό στο ποτάμι που κυλάει δεν είναι το ίδιο... Κάτι το αλλάζει. Πάντα κάτι, ακόμα και μικρό, ασήμαντο στο μάτι, κάνει την διαφορά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου